Lake Bunyonyi
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
28 September 2010 | Oeganda, Villa Maria
Lieve familie en vrienden,
Ik heb een heerlijk weekend achter de rug, dus zal het even met jullie delen ;).
Zaterdagochtend vroeg opgestaan en na afscheid te hebben genomen van Kathelijn, best bizar aangezien het wel gezellig was met z’n 3-tjes, stonden we om 8 uur aan de “weg”. Helaas voor ons dit maal zonder boda’s…. Na elkaar wat schaapachtig te hebben aangekeken zijn we richting het ziekenhuis gelopen en gelukkig vonden we al vrij snel een boda! Op naar Nyendo. Daar stond ook al een matatu te wachten die naar Mbarara zou gaan, PRIMA! Onderweg van alles tegen gekomen, het landschap is hier zo mooi! Echt wat ik van Afrika had verwacht, grote vlaktes met aparte bomen. Na 2,5 uur hobbelen en schudden waren we dan in Mbarara. Toen sloeg de frustratie weer toe, we hebben 2 uur in een stomme matatu zitten wachten tot ie vertrok. Aangezien de busjes hier pas gaan als ze vol zijn. In Kampala is dat niet zo’n probleem (en bij ons in Masaka overigens ook niet zo), want daar proppen ze er maar 14 passagiers is (3x3 rijtjes + 2 voorin). In Mbarara dachten ze er daar anders over, want er passen er ook GEMAKKELIJK 4 op zo’n rijtje (NEE!!!). Ons geduld werd weer flink op de proef gesteld, maar aangezien we al hadden betaald, konden we ook niet meer eruit… :( Arme wij. Eindelijk gingen we dan toch, met overal een gigantische zweetlucht om ons heen. De mensen hebben hier echt weinig geld, dus voor deo en dat soort dingen dus niet. Wij werden er flink vervelend van, maar ja het was nou een maal zo. Het enige voordeel van ons busje was de verschrikkelijke aso chauffeur. Net na Mbarara zijn ze namelijk aan de weg aan het werken, dus moet je van 3 naar 1 auto achter elkaar. Ik weet niet hoe we het hebben gedaan, maar eerst reden we een grote rij voorbij, daarna propte het busje zich tussen een aantal andere auto’s in. Toen vervolgens onze voorganger niet snel zat optrek, stond onze chauffeur alweer buiten te gillen en te schreeuwen. Best hilarisch om te zien en dat ook allemaal in het Luganda, dus je verstaat er geen drol van! Het eerste stuk van de weg verliep prima, we reden flink door en stopten nauwelijks. Helaas voor de mensen op de eerste rij, vond het mannetje, dat het geld int en beslist wie waar zit, dat er gemakkelijk 7 mensen op een rijtje passen (zie voor je, normaal zit je daar met 3en al redelijk strak). Het toppunt stond op 21 mensen in het busje, excl. alle kinderen op schoot, dat mannetje en de chauffeur. Na een verschrikkelijke rit van 3,5 uur vol geschud en gehobbel reden we dan Kabale in. Al gauw stond er een taxichauffeur bij Marlieke aan het raampje of we naar Lake Bunyonyi wilden. Tja… als blanke in Kabale, ga je daar vrij weinig andere dingen doen. Het onderhandelen begon al snel, van Kathelijn wisten we dat het ritje naar het water ong. 15.000 UGX (5 euro) zou kosten, allemaal riepen ze 20.000 UGX. Dus daar gingen we, de man die ons als eerste had gespot besloot uiteindelijk naar 18.000 UGX te gaan. Marlieke en haar geweldige zin: “If you make it 17.000 UGX, we’ll go with you!”. Dat was de deal, want hij nam ons mee. Eenmaal bij het water, zagen we een verragte kano liggen, mmm zouden we daarmee moeten gaan vroegen we ons al af… Gelukkig kwam er al vrij snel een andere kano (lees: uitgeholde boomstam), die er toch iets beter te vertrouwen uitzag. Na een prachtig tochtje van een uur over het meer kwamen we aan bij het eilandje waar we zouden slapen in Byoonyi Amagara. Halverwege hadden we telefoon van Malou: “Wat willen jullie eten, dan bestellen we dat alvast?” Aangezien het lang duurt voordat eten klaar is kun je beter vroeger bestellen en dan een tijd noemen. En het was 17.30 uur en we kregen al een beetje honger. Toen we er bijna waren, weer telefoon: “Kijk eens naar links, dan kunnen we zwaaien!” Malou en Jasmijn stonden op het eiland naar ons te zwaaien, wat leuk! Eenmaal op het eiland domineerden we met de Nederlandse meiden! De 4 meiden uit Kampala, Marthe & Kylie en Marlieke & ik. Hartstikke gezellig! Nog even met Malou zonsondergang gekeken en daarna heerlijk gegeten. Een deel besloot film te gaan kijken, ik bleef achter met Malou, Jasmijn en Marlieke. Een nadeel: Het was er STEENkoud! Na constant 28 graden, is zo’n graad of 10 ’s avonds ineens wel heel koud. Dus extra kleren aan en een sjaal om en we babbelden vlot verder. Een spelletje koehandel onder het genot van een Nile Special biertje, is natuurlijk nooit verkeerd. Marlieke haakte toch al vrij snel af, maar ik bleef hangen. Rond 0.00 uur hebben we toch maar ons bed opgezocht, want ik zou met Malou zonsopgang gaan kijken. Dus dat betekende dat mijn wekker weer om 5.55 uur zou gaan… Kort nachtje dus. Om 6.00 uur was het nog altijd pikdonker, maar Malou en ik zijn de berg verder opgeklommen om op de beste plaats zonsopgang te kijken. Als vanouds natuurlijk dikke lol zo vroeg en totaal geen last van ons korte nachtje. Rond 6.15 uur begon het een beetje te schemeren en om 7.20 uur had de zon besloten eindelijk boven de berg uit te komen. Wat een prachtig gezicht was dat! Alle vogeltjes beginnen spontaan harder te fluiten, verder was het rustig en dat zo op het water. Om half 8 hadden we het wel weer gezien, maar J&J (jut en jul) waren uiteraard weer zo actief als iets, dus terug in bed liggen zou het ook niet echt zijn. In het “restaurant” kwamen we een GIGANTISCHE ekster tegen. Na een paar minuten daar te hebben gezeten, zijn we naar beneden gelopen om daar op het swimming dock te gaan zitten. Dus we hebben daar weer de mafkees uit lopen hangen en hadden het erg gezellig. Na een uurtje hadden we het ook daar wel weer gehad en zijn we gaan douchen, in de OPENLUCHT! Ook wel heel apart. Na een ontbijt met wentelteefjes (jam jam), ben ik met Malou, Jasmijn en Marlieke gaan wandelen. We wilden naar het vaste land, dus hebben een kerel met een kano aan z’n kleren getrokken en die heeft ons naar de overkant gebracht. Ging allemaal goed, op de natte kont van Malou na. Onze kano meneer laaide namelijk telkens water binnen en Malou zat achterin :P. Een mooie wandeling om het weer later, gingen we met een andere meneer weer terug en die pakte het slimmer aan, door eerst wat houten peddels in de boot (kano) te leggen, waar we op konden gaan zitten. Terug bij het hostel hebben we ons omgekleed en zijn we lekker gaan zonnen, wat nog niet mee valt op de evenaar, want de zon is super heet! Maar ik heb een aardig kleurtje op gedaan dit weekend :D! Jasmijn kwam op het briljante idee dat het wel tijd was voor een Nile Special, dus we hebben geproost op ons verschrikkelijk slechte leven hier ;) (al jaloers??). ’s avonds een overheerlijke tonijn pasta op (wat is vis en vlees toch ineens lekker als je dat niet door de week kunt eten) en nog wat gerelaxt. Samen met Malou en Jasmijn nog naar de sterren en het onweer ver weg gekeken. Er stonden zoveel sterren, dat was echt heel apart en mooi om te zien. Vrij vroeg zijn we ons bed in gedoken, want om 6 uur moesten we er alweer uit. We wilden namelijk om 8 uur de post office bus in Kabale halen. Om 6.30 met de motorboot naar het vaste land waar een taxi chauffeur stond te wachten, deze melde helaas dat de bus al om 7.00 uur zou gaan, dus misschien haalde we hem nog. Maar helaas… hij was al weg. In een andere bus gaan zitten en toen begon weer de hel…. We hebben 2,5 uur in de bus zitten wachten tot hij vertrok… :( Gelukkig reed hij vanaf 10.00 uur vrij redelijk door en stonden we om 15.00 uur in Nyendo. Viel dat gelukkig nog mee :). Na wat jacht op ananas, tomaat en andere groenten, hebben we een boda gezocht en waren we nog redelijk op tijd in Villa Maria. Waar helaas het water en de stroom het nog altijd niet deden…. :(. Zaten we er ineens alleen. Lekker rustig avondje gehouden met een filmpje, want daar waren we wel aan toe na zo’n helse reis.
Vandaag was het tijd voor Out Reach! Dat houdt in dat je met de mensen van de ART-clinic (voor de niet-medici: ART staat voor Anti Retroviral Therapy en is een nette benaming voor de behandeling van HIV & AIDS) naar een dorpje gaat waar de mensen geen medicijnen hebben. Dus om 10.00 uur stapten we met 4 mannen en 4 vrouwen in een busje en gingen we op weg. Al vrij snel verlieten we de verharde weg, tot ongenoegen van onze magen, en raceten we naar het dorpje. Een uur later waren we er dan ook. Alles werd uitgeladen en ik zou bij de ene arts mee kijken en Marlieke bij een andere arts. Zo heb ik in 2,5 uur tijd veel patiënten met HIV voorbij zien komen, waaronder ook kindjes van nog geen jaar oud. Een baby’tje van 1 maand oud had geen voorkomende medicatie gehad en had dus kans op HIV, aangezien de moeder HIV positief was. De patiënten kregen vragen, waar ze last van hadden en vervolgens werd gekeken hoeveel medicijnen ze nog hadden (alle HIV medicatie is gratis in Oeganda) en werd gerekend hoeveel ze nodig hadden voor de volgende 2 maanden. Toen ik de opmerking maakte, waarom het voornamelijk vrouwen zijn die langs komen, was de rede dat mannen zich meestal niet laten testen, vanwege stigma’s (vooroordelen over mensen met HIV etc). Om 14.00 uur was het klaar en werd alles weer in het busje geladen. Ze vroegen aan ons of we nog wat wilden kopen onderweg, dus Marlieke zei: Avocado, bananen en water. Na een kort ritje ging ineens de auto stil en in zijn achteruit. Wat wij niet hadden gezien, maar de vrouw langs ons wel, er lagen schijnbaar avocado’s in een huisje. Dus hun lachen, dat wij ze niet hadden gezien. Er ontstond zo een ware handel van avocado’s en ze zochten de beste voor ons uit! Er ontstond zo al snel een gesprek, want daarvoor hadden ze vrij weinig tegen ons gepraat. Ineens begonnen ze allemaal heel hard te lachen (lees: een zeer aanstekelijke, harde lach), dus wij moesten toch ook wel lachen, maar wisten nog niet waarom. Dat werd al vrij snel duidelijk, we haalden een brommer in met 2 mensen ook van het ziekenhuis! Wat was er nou gebeurd: de vrouw die achterop zat was haar schoen verloren. Tot hilariteit van de mensen in ons busje. Na een lunch reden we dan terug naar Villa Maria en waren we om 16.00 uur weer thuis. Gelukkig, want beide voelden we ons toch niet helemaal lekker.
Het geweldigste nieuws was wel: We hebben weer stromend water :D!!!!! Geweldig, alleen nog geen stroom, maar vanavond zal de generator wel weer aanspringen. Voor het geval dat niet gebeurd, liggen alle zaklampen al klaar.
Foto’s die zet ik nog online, maar op het moment is mijn laptop bijna leeg, dus dan lukt dat niet meer ;). Dus die houden jullie nog te goed! Ook hebben Malou, Jasmijn en Marthe nog foto’s die ik nog moet krijgen, dus het zal in etappe’s online komen.
Veel liefs!
Ps. Pap, jou hoofdlampje en zaklampje zijn wel echt super! Marlieke en ik lopen hier als mijnwerkers soms rot, als de stroom weer eens uitvalt ;).
Ik heb een heerlijk weekend achter de rug, dus zal het even met jullie delen ;).
Zaterdagochtend vroeg opgestaan en na afscheid te hebben genomen van Kathelijn, best bizar aangezien het wel gezellig was met z’n 3-tjes, stonden we om 8 uur aan de “weg”. Helaas voor ons dit maal zonder boda’s…. Na elkaar wat schaapachtig te hebben aangekeken zijn we richting het ziekenhuis gelopen en gelukkig vonden we al vrij snel een boda! Op naar Nyendo. Daar stond ook al een matatu te wachten die naar Mbarara zou gaan, PRIMA! Onderweg van alles tegen gekomen, het landschap is hier zo mooi! Echt wat ik van Afrika had verwacht, grote vlaktes met aparte bomen. Na 2,5 uur hobbelen en schudden waren we dan in Mbarara. Toen sloeg de frustratie weer toe, we hebben 2 uur in een stomme matatu zitten wachten tot ie vertrok. Aangezien de busjes hier pas gaan als ze vol zijn. In Kampala is dat niet zo’n probleem (en bij ons in Masaka overigens ook niet zo), want daar proppen ze er maar 14 passagiers is (3x3 rijtjes + 2 voorin). In Mbarara dachten ze er daar anders over, want er passen er ook GEMAKKELIJK 4 op zo’n rijtje (NEE!!!). Ons geduld werd weer flink op de proef gesteld, maar aangezien we al hadden betaald, konden we ook niet meer eruit… :( Arme wij. Eindelijk gingen we dan toch, met overal een gigantische zweetlucht om ons heen. De mensen hebben hier echt weinig geld, dus voor deo en dat soort dingen dus niet. Wij werden er flink vervelend van, maar ja het was nou een maal zo. Het enige voordeel van ons busje was de verschrikkelijke aso chauffeur. Net na Mbarara zijn ze namelijk aan de weg aan het werken, dus moet je van 3 naar 1 auto achter elkaar. Ik weet niet hoe we het hebben gedaan, maar eerst reden we een grote rij voorbij, daarna propte het busje zich tussen een aantal andere auto’s in. Toen vervolgens onze voorganger niet snel zat optrek, stond onze chauffeur alweer buiten te gillen en te schreeuwen. Best hilarisch om te zien en dat ook allemaal in het Luganda, dus je verstaat er geen drol van! Het eerste stuk van de weg verliep prima, we reden flink door en stopten nauwelijks. Helaas voor de mensen op de eerste rij, vond het mannetje, dat het geld int en beslist wie waar zit, dat er gemakkelijk 7 mensen op een rijtje passen (zie voor je, normaal zit je daar met 3en al redelijk strak). Het toppunt stond op 21 mensen in het busje, excl. alle kinderen op schoot, dat mannetje en de chauffeur. Na een verschrikkelijke rit van 3,5 uur vol geschud en gehobbel reden we dan Kabale in. Al gauw stond er een taxichauffeur bij Marlieke aan het raampje of we naar Lake Bunyonyi wilden. Tja… als blanke in Kabale, ga je daar vrij weinig andere dingen doen. Het onderhandelen begon al snel, van Kathelijn wisten we dat het ritje naar het water ong. 15.000 UGX (5 euro) zou kosten, allemaal riepen ze 20.000 UGX. Dus daar gingen we, de man die ons als eerste had gespot besloot uiteindelijk naar 18.000 UGX te gaan. Marlieke en haar geweldige zin: “If you make it 17.000 UGX, we’ll go with you!”. Dat was de deal, want hij nam ons mee. Eenmaal bij het water, zagen we een verragte kano liggen, mmm zouden we daarmee moeten gaan vroegen we ons al af… Gelukkig kwam er al vrij snel een andere kano (lees: uitgeholde boomstam), die er toch iets beter te vertrouwen uitzag. Na een prachtig tochtje van een uur over het meer kwamen we aan bij het eilandje waar we zouden slapen in Byoonyi Amagara. Halverwege hadden we telefoon van Malou: “Wat willen jullie eten, dan bestellen we dat alvast?” Aangezien het lang duurt voordat eten klaar is kun je beter vroeger bestellen en dan een tijd noemen. En het was 17.30 uur en we kregen al een beetje honger. Toen we er bijna waren, weer telefoon: “Kijk eens naar links, dan kunnen we zwaaien!” Malou en Jasmijn stonden op het eiland naar ons te zwaaien, wat leuk! Eenmaal op het eiland domineerden we met de Nederlandse meiden! De 4 meiden uit Kampala, Marthe & Kylie en Marlieke & ik. Hartstikke gezellig! Nog even met Malou zonsondergang gekeken en daarna heerlijk gegeten. Een deel besloot film te gaan kijken, ik bleef achter met Malou, Jasmijn en Marlieke. Een nadeel: Het was er STEENkoud! Na constant 28 graden, is zo’n graad of 10 ’s avonds ineens wel heel koud. Dus extra kleren aan en een sjaal om en we babbelden vlot verder. Een spelletje koehandel onder het genot van een Nile Special biertje, is natuurlijk nooit verkeerd. Marlieke haakte toch al vrij snel af, maar ik bleef hangen. Rond 0.00 uur hebben we toch maar ons bed opgezocht, want ik zou met Malou zonsopgang gaan kijken. Dus dat betekende dat mijn wekker weer om 5.55 uur zou gaan… Kort nachtje dus. Om 6.00 uur was het nog altijd pikdonker, maar Malou en ik zijn de berg verder opgeklommen om op de beste plaats zonsopgang te kijken. Als vanouds natuurlijk dikke lol zo vroeg en totaal geen last van ons korte nachtje. Rond 6.15 uur begon het een beetje te schemeren en om 7.20 uur had de zon besloten eindelijk boven de berg uit te komen. Wat een prachtig gezicht was dat! Alle vogeltjes beginnen spontaan harder te fluiten, verder was het rustig en dat zo op het water. Om half 8 hadden we het wel weer gezien, maar J&J (jut en jul) waren uiteraard weer zo actief als iets, dus terug in bed liggen zou het ook niet echt zijn. In het “restaurant” kwamen we een GIGANTISCHE ekster tegen. Na een paar minuten daar te hebben gezeten, zijn we naar beneden gelopen om daar op het swimming dock te gaan zitten. Dus we hebben daar weer de mafkees uit lopen hangen en hadden het erg gezellig. Na een uurtje hadden we het ook daar wel weer gehad en zijn we gaan douchen, in de OPENLUCHT! Ook wel heel apart. Na een ontbijt met wentelteefjes (jam jam), ben ik met Malou, Jasmijn en Marlieke gaan wandelen. We wilden naar het vaste land, dus hebben een kerel met een kano aan z’n kleren getrokken en die heeft ons naar de overkant gebracht. Ging allemaal goed, op de natte kont van Malou na. Onze kano meneer laaide namelijk telkens water binnen en Malou zat achterin :P. Een mooie wandeling om het weer later, gingen we met een andere meneer weer terug en die pakte het slimmer aan, door eerst wat houten peddels in de boot (kano) te leggen, waar we op konden gaan zitten. Terug bij het hostel hebben we ons omgekleed en zijn we lekker gaan zonnen, wat nog niet mee valt op de evenaar, want de zon is super heet! Maar ik heb een aardig kleurtje op gedaan dit weekend :D! Jasmijn kwam op het briljante idee dat het wel tijd was voor een Nile Special, dus we hebben geproost op ons verschrikkelijk slechte leven hier ;) (al jaloers??). ’s avonds een overheerlijke tonijn pasta op (wat is vis en vlees toch ineens lekker als je dat niet door de week kunt eten) en nog wat gerelaxt. Samen met Malou en Jasmijn nog naar de sterren en het onweer ver weg gekeken. Er stonden zoveel sterren, dat was echt heel apart en mooi om te zien. Vrij vroeg zijn we ons bed in gedoken, want om 6 uur moesten we er alweer uit. We wilden namelijk om 8 uur de post office bus in Kabale halen. Om 6.30 met de motorboot naar het vaste land waar een taxi chauffeur stond te wachten, deze melde helaas dat de bus al om 7.00 uur zou gaan, dus misschien haalde we hem nog. Maar helaas… hij was al weg. In een andere bus gaan zitten en toen begon weer de hel…. We hebben 2,5 uur in de bus zitten wachten tot hij vertrok… :( Gelukkig reed hij vanaf 10.00 uur vrij redelijk door en stonden we om 15.00 uur in Nyendo. Viel dat gelukkig nog mee :). Na wat jacht op ananas, tomaat en andere groenten, hebben we een boda gezocht en waren we nog redelijk op tijd in Villa Maria. Waar helaas het water en de stroom het nog altijd niet deden…. :(. Zaten we er ineens alleen. Lekker rustig avondje gehouden met een filmpje, want daar waren we wel aan toe na zo’n helse reis.
Vandaag was het tijd voor Out Reach! Dat houdt in dat je met de mensen van de ART-clinic (voor de niet-medici: ART staat voor Anti Retroviral Therapy en is een nette benaming voor de behandeling van HIV & AIDS) naar een dorpje gaat waar de mensen geen medicijnen hebben. Dus om 10.00 uur stapten we met 4 mannen en 4 vrouwen in een busje en gingen we op weg. Al vrij snel verlieten we de verharde weg, tot ongenoegen van onze magen, en raceten we naar het dorpje. Een uur later waren we er dan ook. Alles werd uitgeladen en ik zou bij de ene arts mee kijken en Marlieke bij een andere arts. Zo heb ik in 2,5 uur tijd veel patiënten met HIV voorbij zien komen, waaronder ook kindjes van nog geen jaar oud. Een baby’tje van 1 maand oud had geen voorkomende medicatie gehad en had dus kans op HIV, aangezien de moeder HIV positief was. De patiënten kregen vragen, waar ze last van hadden en vervolgens werd gekeken hoeveel medicijnen ze nog hadden (alle HIV medicatie is gratis in Oeganda) en werd gerekend hoeveel ze nodig hadden voor de volgende 2 maanden. Toen ik de opmerking maakte, waarom het voornamelijk vrouwen zijn die langs komen, was de rede dat mannen zich meestal niet laten testen, vanwege stigma’s (vooroordelen over mensen met HIV etc). Om 14.00 uur was het klaar en werd alles weer in het busje geladen. Ze vroegen aan ons of we nog wat wilden kopen onderweg, dus Marlieke zei: Avocado, bananen en water. Na een kort ritje ging ineens de auto stil en in zijn achteruit. Wat wij niet hadden gezien, maar de vrouw langs ons wel, er lagen schijnbaar avocado’s in een huisje. Dus hun lachen, dat wij ze niet hadden gezien. Er ontstond zo een ware handel van avocado’s en ze zochten de beste voor ons uit! Er ontstond zo al snel een gesprek, want daarvoor hadden ze vrij weinig tegen ons gepraat. Ineens begonnen ze allemaal heel hard te lachen (lees: een zeer aanstekelijke, harde lach), dus wij moesten toch ook wel lachen, maar wisten nog niet waarom. Dat werd al vrij snel duidelijk, we haalden een brommer in met 2 mensen ook van het ziekenhuis! Wat was er nou gebeurd: de vrouw die achterop zat was haar schoen verloren. Tot hilariteit van de mensen in ons busje. Na een lunch reden we dan terug naar Villa Maria en waren we om 16.00 uur weer thuis. Gelukkig, want beide voelden we ons toch niet helemaal lekker.
Het geweldigste nieuws was wel: We hebben weer stromend water :D!!!!! Geweldig, alleen nog geen stroom, maar vanavond zal de generator wel weer aanspringen. Voor het geval dat niet gebeurd, liggen alle zaklampen al klaar.
Foto’s die zet ik nog online, maar op het moment is mijn laptop bijna leeg, dus dan lukt dat niet meer ;). Dus die houden jullie nog te goed! Ook hebben Malou, Jasmijn en Marthe nog foto’s die ik nog moet krijgen, dus het zal in etappe’s online komen.
Veel liefs!
Ps. Pap, jou hoofdlampje en zaklampje zijn wel echt super! Marlieke en ik lopen hier als mijnwerkers soms rot, als de stroom weer eens uitvalt ;).
-
28 September 2010 - 15:35
Arie:
Ik dacht dat je stage ging lopen daar???
Maar het lijkt wel een lange vakantie.
geniet er van.
groetjes van ons allemaal. -
28 September 2010 - 16:47
Riny:
Mooi vehaal. Maar ik heb ook het gevoel dat het meer op vakantie lijkt. Maar geniet er maar van. Groetjes ui Langenboom -
28 September 2010 - 18:11
Papa:
Loes neem nou het hoofdlampje mee, nee dat hoeft niet dat is stom. Toch ben ik nu wel blij dat je soms nog wel naar me luistert. Fijn he Loes zo'n lampje.
Geniet ervan meiden het is zo om. -
29 September 2010 - 09:08
Chantal:
Hee Loes! Ik heb net even mn achterstand van het lezen van je verhalen bijgewerkt. Het klinkt echt super wat je daar allemaal doet!! Ben echt jaloers:) Zeker nu ik net in een koude VGT-zaal heb gezeten:p Nog veel plezier!! xx -
29 September 2010 - 16:16
Eefje:
dat wordt afzien dadelijk terug in nederland. Moet je ineens hard aan de slag ;) -
29 September 2010 - 16:17
Eefje:
ohw ja en op de opmerking van je papa terug te komen; hoofdlampjes zijn de bom!! die zijn zoooo handig. Die moet gewoon standaard in je backpack zitten -
30 September 2010 - 16:34
Wieny:
jee wat hebben jullie het daar slecht zeg;) geniet ervan en laat ons vooral ook meegenieten, erg mooie foto's trouwens, groetjes van ons 4en -
02 Oktober 2010 - 12:35
Tante Ine:
Maar meid toch, wat maak je toch veel mee he? Geniet er maar van. Dit nemen ze je in ieder geval noooooit meer af. Hou je taai en tot gauw weer. -
03 Oktober 2010 - 08:32
Oma:
hallo loes het lijkt wel vacantie en tussen door werken je maakt wel veel mee zo en ziet ook dingen waar je hier niet aan zou denken geniet er maar goed van want de tijd gaat snel en dan kom je als een negertje terug liefsvan mij xxxx -
03 Oktober 2010 - 08:33
Oma:
hallo loes het lijkt wel vacantie en tussen door werken je maakt wel veel mee zo en ziet ook dingen waar je hier niet aan zou denken geniet er maar goed van want de tijd gaat snel en dan kom je als een negertje terug liefsvan mij xxxx -
03 Oktober 2010 - 08:34
Oma:
hallo loes het lijkt wel vacantie en tussen door werken je maakt wel veel mee zo en ziet ook dingen waar je hier niet aan zou denken geniet er maar goed van want de tijd gaat snel en dan kom je als een negertje terug liefsvan mij xxxx -
03 Oktober 2010 - 08:38
Oma:
hallo loes het lijkt wel vacantie en tussen door werken je maakt wel veel mee zo en ziet ook dingen waar je hier niet aan zou denken geniet er maar goed van want de tijd gaat snel en dan kom je als een negertje terug liefsvan mij xxxx -
03 Oktober 2010 - 19:38
Malou:
Tof! P.S: die kerel laaide niet alleen water achterin.. door onze zware konten hing dat ding te ver naar beneden plus de houtworm had zijn werk goed gedaan..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
