Roadtrip!!!!!!

Lieve familie en vrienden,

Dit keer vanuit mijn tentje (lees: mijn bed met de klamboe er om heen), aangezien ik toch redelijk gesloopt ben van het weekend! Maar eerst vooraan beginnen, voordat ik jullie daarvan ga laten genieten.

Woensdag was het weer tijd voor de ward round, dus heb ik, met Marlieke dit keer, Dr. Michael weer vergezeld. Na weer een aantal patiënten te hebben gezien, waarvan ik van sommige nu de uitslagen kon zien van testen die op maandag waren aangevraagd. Altijd interessant, helaas weinig bijzondere uitslagen. Toch was er een vrouw die wel indruk op me heeft gemaakt. Deze vrouw had ik maandag ook al wel gezien, maar toen werd er niet zo bij stil gestaan. De vrouw had een gigantische buik en was niet zwanger, bij navraag bleek dat wat we zagen de lever was. Nou echt toen stond ik echt even te kijken. Hij was werkelijk GIGANTISCH! We hebben nog lichamelijk onderzoek bij de vrouw gedaan en het is toch wel apart om een lever te kunnen voelen die zoveel ruimte in de buik in beslag neemt, zodra ik begon te voelen wist ik al wat de vrouw had. De lever was zeer onregelmatig, dus dat weinig anders zijn dan lever tumoren. Dr. Michael dacht dat het lever metastasen (uitzaaiingen) waren, maar hij wist niet waar de “oorspronkelijke” tumor zou zitten. Toen we vroegen wat hij eraan ging doen, was het een soort morfine, deze vrouw sterft binnen 3 dagen. *slik* Oke, ja ze zag er inderdaad erg slecht uit. Even voor de goede orde, de vrouw was 25. Wel was haar serostatus onbekend, maar hoogstwaarschijnlijk heeft ze hiv of inmiddels zelfs aids. Best apart… Na de ronde ging Dr. Michael een lumbaalpunctie (aftappen van vloeistof dat rondom je hersenen en ruggenmerg stroomt) uitvoeren en wij stonden daar met onze neus bovenop, want we hadden dat nog nooit gezien. Een bizarre verrichting, maar zeker wel interessant om te zien! In Nederland doen ze dat niet zo vaak, maar hier wel, omdat het een van de weinige methoden is om een hersenvliesontsteking aan te kunnen tonen.
Toen we klaar waren zijn we ons rondje naar mensen die we moesten zoeken gaan maken, Dr. Moses en Festus waren moeilijk te vinden, maar uiteindelijk was alles geregeld. Toen was het wachten op Dr. Eddy met zijn surgical OPD. We hadden al geen zin en hij liet zeer lang op zich wachten. Uiteindelijk was het ook nog eens niet interessant, dus we baalden een beetje. Na dat we klaar waren zijn we Phoska weer gaan vervelen, want we hebben weer eens problemen in ons huis (ligt niet aan ons! (A)). De elektricien zou langs komen, maar wij hebben niemand gezien, dus ik heb maar weer eens buiten in de zon gelegen, tot dat een regenbui besloot mij lastig te vallen en toen moest ik helaas naar binnen toe.
Donderdag was het weer tijd voor theatre, toen we binnen kwamen kregen we te horen “no patients”. Uhms…. Oke, wat nu… Dus we zijn maar even gaan zitten en toen Dr. Eddy binnen kwam zei hij: “Patients will come”. Dus we zijn gaan wachten, maar na 1,5 uur was er nog niemand en toen Phoska ons kwam “redden” met de melding: elektricien is er, waren we ook zo weg. De elektricien bekeek alles en besloot maandag terug te komen, want wij zouden rond 1 uur vertrekken naar Kampala.

Toen we om 12.45 uur wilden vertrekken hadden ze net een rits open getrokken en kwam de regen echt met BAKKEN uit de hemel, tot zelfs hagel aan toe. Tja, daar gingen onze plannen, dat wordt wachten, want een boda rijdt niet in de regen. Het heeft maar liefst een uur lang zo hard geregend… Toch iets nieuws, want dat hebben we eerder nog niet gehad. Ik denk dat het regenseizoen toch echt is begonnen, niet dat de temperatuur er dan lager van wordt, want het blijft warm. Om iets voor 2 zijn we vertrokken, maar al snel zijn we weer bij Robert afgestapt. De regen had onze “weg” (lees: zandpad) omgetoverd tot een grote glijbaan. Het maakt het er niet beter op dat ze er al een aantal dagen aan het werken zijn, dus het was een grote blub/modder bende en aangezien onze boda richting de nieuw gecreëerde rivier ging, hij heet Villa Maria River besloten we (heel origineel ;)). We zijn naar beneden gelopen en daar weer opgestapt en onze reis verliep verder soepel.
Er stond al een matatu en na veel wikken en wegen zijn we ingestapt en waren we binnen 15 min weg. Maar wat een BAR slechte chauffeur, zo slecht hebben we het hier nog niet gehad. Doordat de weg vol met bulten, gaten, hobbels, drempels, grind, zand etc ligt (en dat voor 120 km), moet je daar wel redelijk kunnen rijden. Wat deed onze chauffeur, hij remde voor alles wat ie tegen kwam en niet een beetje remmen, maar echt VOL op de rem. Zo duurde onze rit nog eens langer, dan dat die normaal doet. Toen we na 2,5 uur het Nateete Taxipark (vooraan in Kampala) opreden hoorden we ineens iemand Bwaise roepen, we zijn als een stel malloten die matatu uitgesprongen en richting die andere gegaan. 30 min later stonden we in Kaso en waren we in 10 min bij Malou. Dat ging ineens een héél stuk sneller dan dwars door Kampala heen, een idee voor de volgende keer (we komen er nog welgeteld 1 keer ;)). ’s Avonds hebben we lekker gegeten en het bevroren bier opgedronken, rond 10 uur kregen we de vraag of Mac en Fiki met ons meemochten dit weekend, wij vonden dat prima, dus zo gezegd zo gedaan.

Na een prima nachtrust zou de auto om 9 uur bij ons worden afgeleverd, dit werd 11 uur en toen moesten we ook nog Mac gaan ophalen. Tja, alles gaat hier met Afrikaanse logica en efficiëntie. Mac stuurde ons de stad uit en gooide de auto vol met diesel en daarna kroop Malou achter het stuur. Als een bijna echte oegandees ging ze links rijden en paste zich al snel aan, aan het rijgedrag van de oegandezen. De weg werd almaar slechter met véél potholes, grind en zand. Gelukkig was dat na 2 uur over en lag er een mooie asfalt weg en konden we verder scheuren, want 300 km leg je niet zomaar even af. Ondertussen was het zeer gezellig in de auto, soms sliep alleen meer dan de helft, maar met 6en in een mooie Toyota Landcruiser, dat komt altijd goed! Rond 5 uur bereikten we dan eindelijk Fort Portal, wat een prachtige omgeving daar. Ons hostel, YES, had uitzicht op de Rwenzori Mountains (mega puisten!) en we waren welgeteld de enige 6 gasten in het hele hostel. Leuk. Dus we kregen een dorm voor onszelf en hebben toen het volleybal net opgezet, dat verliep niet geheel soepel en ook het spel niet, doordat er toch wel wat klunzen met ballen aanwezig waren (Ik, ik ik!!). Het geweldige feit bestond dat je pizza kon laten bezorgen, GEWELDIG, doen we! Dus Marlieke en ik bellen, de rest ging boodschappen doen, want anders hadden we ’s avonds niets te drinken. Een gezellige avond, maar rond 11 uur waren we allemaal toch wel gebroken, dus zijn we gaan slapen.

De volgende ochtend werden we bruut gewekt om 5.50 uur aangezien iemand had besloten om Mac 18 x te bellen in een uur tijd, altijd leuk zo’n ringtone van Akon “It’s been so long….” Waarop Malou later zei: “Nee dat was iedere 5 minuten!” Na vele pogingen om opnieuw in slaap te vallen, die telkens weer door Akon werden verstoord, later ook nog door nog slechtere muziek. Om 7.30 had het merendeel het wel gehad en langzaamaan zijn we maar opgestaan en zodoende zaten we om 9.30 in de auto onderweg naar het eerste Crater Lake. Doordat we nu Mac bij hadden, die 2 weken hiervoor ook al Fort Portal had bezocht, werd hij de chauffeur en racete als een echte Oegandees over wegen waar je niet hoort te racen (we hebben het overleefd!), het eerste resultaat een heel mooi meer, dus we zijn gaan wandelen en later zijn we in kano’s gaan zitten naar een klein strandje.

Kleine pauze gehad, want gisteren was ik te moe om verder te typen, dus daarom maak ik het nu maar af.

Het was de bedoeling dat Mac en Fiki zouden peddelen, maar Fiki kon dat niet melde hij, dus moest er nog iemand mee om te peddelen. Eindresultaat Marlieke was nat gespetterd door Mac en ik nog door Fiki, want hij heeft toch enkele pogingen tot peddelen ondernomen. Het strandje was erg mooi en we hebben daar even gerelaxt. Daarna weer terug de kano’s in om naar de overkant van het meer te gaan en hebben daar wat gedronken voordat we verder zouden gaan. We raceten weer verder, op naar het volgende meer. We kwamen uit op een weg waar je uitzicht had over 2 meren, was toch wel een mooi gezicht dat aan beide kanten van de weg een meer lag. Er stond een gesprek met een aantal locals en die melden dat je ook omlaag kon, natuurlijk gingen we dat doen. Maar nadat het pad werd gezien haakten Marlieke, Jasmijn en Fiki af. Diehards als we zijn, ben ik met Malou en Mac wel omlaag geklommen. Volgens Mac was de methode “Free transport” de beste, gewoon op je kont gaan zitten en je omlaag laten glijden. Wij zagen iets minder in dat plan en hadden het geluk dat een van de locals een soort trappetje maakte waardoor we veilig, soms iet wat glijdend omlaag zijn gekomen. Daar was het uitzicht prachtig! Dus het was de afdaling waard. Toen weer omhoog, maar dat was een stuk makkelijker. Daarna zijn we doorgereden naar een luxe lodge voor de lunch, deze was heerlijk en het uitzicht wederom erg mooi! Toen was het tijd om terug te gaan en te gaan relaxen. Door de grote lunch, bestond het avondeten uit wat brood en fruit en tegen 10 uur zijn we naar de stad gegaan om op stap te gaan! We zijn belandt in club Heart Beat, het was er erg rustig en dat werd alleen maar erger… Jasmijn was niet lekker en is door Mac naar huis gebracht, ondertussen had Fiki vrienden gemaakt met ene Nelson. Hij vertelde dat er nog een andere club was waar het waarschijnlijk leuker was, na een belletje naar Mac, zijn wij alvast daarheen gegaan. We hebben 50% van de entree prijs af kunnen kletsen en mochten toen naar binnen. We stonden met 3 meiden als eerste binnen en de mannen lieten vrij lang op zich wachten, het gevolg was dat we binnen de kortste keren omringd waren door wel 15 mannen. Fijn, hebben wij weer. Ze waren duidelijk niet subtiel en best vervelend, dus Nelson en Fiki hebben snel de gozers grotendeels weg kunnen jagen toen ze uiteindelijk binnen waren. Toen Fiki telefoon kreeg, gebeurde weer hetzelfde, dus toen hij terug kwam stond hij ons met een zeer verbaasde blik aan te kijken en vroeg ons: “How did you do that?”. Mac kwam toen ook binnen en met z’n 3en hebben ze ervoor gezorgd dat het minder werd. Maar omdat ze in dat deel van Oeganda geen Luganda spreken, werd Nelson als tolk gebruikt. Er werd gezegd dat ze van ons af moesten blijven, ze werden weggeduwd en er is zelfs gedreigd tot benen breken. Best heftig dus, maar wij hebben dat allemaal pas later gehoord en hadden een leuke avond, doordat de jongens zo goed voor ons zorgden.
Om half 3 zijn we maar naar huis gegaan, want de volgende dag moesten we het hele eind weer terug rijden.

De terugweg duurde LANG! Na 5 uur stonden we weer terug in Kampala en hebben we een matatu gepakt naar Nyendo. Het gevolg was dat we 8 uur hebben gereisd! Veel te lang en dus waren we ook veel te laat thuis.

Vanochtend hebben we 2 rondes meegelopen. Eerst op Female en daarna op Male. Bij Female heb ik eindelijk mijn eerste casus gevonden voor in mijn verslag, dus heb even het dossiers doorgeplozen. De ernstig zieke vrouw van eerder in het verslag lag er nog steeds, maar zag er weer slechter uit. Op het moment dat wij aan een bed stonden werd er een vrouw binnengedragen, die was erg zwak. Dus die hebben we nog onderzocht, de vrouw had 2 dagen lang diarree gehad en was compleet uitgedroogd en dus heel zwak. Dus vloeistof, vloeistof! Op de Male lag ook nog een schrikwekkende patiënt. Een jongen van 14 jaar was per ongeluk gestoken met een speer, rond zijn 11e rib is de speer naar binnen gegaan en onderin zijn rug eruit. HEFTIG! Hij zag er geen eens heel slecht uit, maar de speer werd normaal gebruikt voor het jagen op wilde dieren, dus dat roept maar een ding: INFECTIE. Verder was de conclusie dat er verder niets was geraakt, maar Dr. Michael wilde toch wel heel graag dat er een buikoperatie werd uitgevoerd om te onderzoeken of er echt niets was geraakt. Best een apart verhaal.
Nu zitten we te wachten tot de 3 nederlandse artsen die Villa Maria gaan bezoeken zullen arriveren en daardoor hebben we nog een druk programma. Meeting, Masaka bekijken en uiteten met ze. Beetje een formele bedoeling dus.


De foto’s staan nog niet online, dat ga ik vandaag of morgen nog doen, maar ze komen in ieder geval in deze map te staan: http://picasaweb.google.com/114261462390666790452/RoadtripFortPortal

Tot snel weer!

Veel liefs!