Change of Plans

Lieve familie en vrienden!

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle leuke berichtjes! Erg leuk om te lezen dat jullie me allemaal volgen terwijl ik in donker Afrika zit. Vooral ook berichtjes blijven plaatsen ;).

Maandag begon onze week op de maternity ward, met andere woorden: zwangere vrouwen! Uiteraard werden deze rounds nog altijd waargenomen door Dr. Michael en Dr. Julius, dus dat beloofde weer weinig goeds. De ronde begon al dik een uur later en Dr. Michael ging er met zijn gebruikelijke snelheid doorheen, aangezien hij het niet zo interessant vond. Maar gelukkig stelde die ons wel nog vragen tussendoor en hebben we het gehad over de grote moedersterfte die hier in Oeganda heerst (500 moeders sterven hier per 100.000 levend geborenen, in vergelijking met Nederland waar het 7 moeders per 100.000 zijn). IJskoud meldde Dr. Michael dat de moeder hier gewoon aan de anticonceptie moeten gaan, maar vanwege het sterk katholieke en christelijke geloof hier doen veel moeders dat niet. Dus gaan er veel vrouwen dood aan infecties, anemie (bloedarmoede) en malaria. Ook raken daardoor nog veel kinderen hier besmet met HIV, omdat er lang niet altijd goede zorg plaats vindt. Met medicatie kan de overdraagbaarheid namelijk van 30% kans naar minder dan 10% kans gaan. Was wel erg confronterend om daar zo eens over na te denken. We leren dan wel niet zoveel medische dingen, maar je leert wel degelijk na te denken over dit soort problemen. Dr. Michael gaf ook nog aan het werken hier zo frustrerend te vinden, doordat hij wel een oplossing weet en dat het ook erg goed zal helpen als er alleen al meer gebruik zou worden gemaakt van condooms. Maar vrouwen raken hier nou eenmaal vaak zwanger, omdat veel kinderen niet hun 5e jaar halen. Op die manier bestaat er toch nog een kans dat ze 1 of 2 levende kinderen behouden. Best wel triest. Later vertelde Dr. Michael ook dat hij bezig is met het leren voor een belangrijke toets in Amerika, hij wil namelijk als hij die toetsen haalt, weg uit Oeganda en naar zijn 2 broers in Amerika. Ook een van de problemen van hier, veel geschoolde artsen vertrekken uit het land door de moeilijke manier van werken en het slecht betaald krijgen. We zijn daarna nog naar OPD gegaan, maar helaas daar waren geen patiënten. Zodoende waren we al om 11 uur weer thuis. De rest van de dag maar wat gestudeerd, aan ons verslag gewerkt en gerelaxt. Zeer zwaar leven hier toch ;).

Dinsdag gingen we meekijken bij immunisatie. Hier komen vrouwen en kleine kinderen voor vaccinaties en wegen. We mochten met een sister en een nurse meekijken. Pasgeboren baby’s krijgen hier BCG-vaccinatie (tegen tuberculose) en druppels tegen polio. Verder kennen ze hier een variant van onze DKTP, maar dan in de vorm van DTP in combinatie met hepatitis B en een ander virus (HIB voor de medici ;)) en een vaccinatie tegen de mazzelen. Maar dat alles gebeurt tot 9 maanden en daarna komen ze ieder half jaar terug voor het wegen en een vitamine A pil. Dus wel een stukje anders als in Nederland. Moeders en zwangere vrouwen worden hier 5 x gevaccineerd tegen toxische tetanus. En wij hebben ook allebei een van de moeders gevaccineerd! Voor Marlieke weer even wennen, aangezien het lang was geleden, ik had op mijn werk afgelopen zomer nog wel wat geprikt. Maar negroïde mensen zijn toch lastiger te prikken. Tussendoor zagen we ineens een boda voor de deur van de maternity ward stoppen en een vrouw werd naar binnen gedragen. Dat trok onze aandacht en zo hebben we nog een bevalling (onze eerste!!) gezien van een jong meisje (ze zal niet veel ouder als ons zijn geweest) van een veel te vroeg geboren kindje van 27 weken. Helaas was het niet goed. Het hoofdje was goed ontwikkelt en de borstkas ook, maar de darmen lagen buiten het lichaampje en de beentjes waren misvormd en stonden duidelijk niet goed. Ook was het kindje al niet meer in leven. Best heftig om dat zo te zien. Zeker omdat het onze eerste bevalling was die we “live” zagen. Later dachten we nog een bevalling op te merken, maar we waren te laat en het kindje was al geboren. Weer een apart geval, want dit meisje had aan beide handjes 6 vingers en de voetjes hadden misvormde teentjes (een voetje had er maar 4 en de andere had er wel 5, maar er zaten 2 teentjes aan elkaar). Ook zat er een wond op het hoofd. Schijnbaar was de moeder in het dorp bevallen en nu hierheen gebracht. De moeder was ook mentaal niet orde en was compleet in de war. Volgens de “midwife” (verloskundige op zijn engels) wist de vrouw geen eens dat ze net een bevalling achter de rug had. Oke, dat waren dus 2 bevalling, maar beide niet bepaald vlekkeloos. We vonden dat het tijd was om naar huis te gaan, helaas regende het ineens hard. Zou het regenseizoen dan zijn begonnen? Dus even gewacht en daarna maar door wat miezer naar huis gegaan. Met een tussenstop bij Marthe en Kylie om te vragen of ze ’s avonds pannenkoeken kwamen eten, daar zeiden de meiden geen nee tegen. Dit leidde tot een zeer gezellige avond met 4 meiden die pannenkoeken gingen bakken en ze zowaar nog lukte ook! Veel gekletst en nog een spelletje gespeeld en zo komen wij onze tijd hier prima door.

Woensdag was het weer tijd voor de round, helaas met Dr. Julius die ons compleet negeerde. Dus de round was niet erg interessant en we waren nou niet zo gemotiveerd door hem geraakt om telkens vragen te stellen. Door veel over zijn schouder heen te kijken konden we lezen wat hij opschreef en zo kwamen we erachter waarom iemand hier zou liggen. We keken al zo uit naar vrijdag, want dan zou de round eindelijk weer door Dr. Moses worden gedaan, die deze round normaal altijd doet. Daarna nog even langs Marthe & Kylie op children’s en toen door naar Dr. Eddy en zijn Surgical OPD. Dr Eddy had weer zijn totaal niet leerbui en dus ging er veel langs ons heen. Beetje vervelend, maar inmiddels zijn we er wel wat aan gewend geraakt. Toch met wat doorvragen en meekijken kregen we mee wat de meeste patiënten hadden en Dr. Eddy vertelde toch nog redelijk wat. Het duurde helaas wel erg lang en er kwamen niet veel “chirurgische” gevallen langs. Dat beloofde weinig goeds voor donderdag. De rest van de middag wat gerelaxt en nog wat gezond, met alweer resultaat. Pas maar op, ik kom als neger thuis! ’s Avonds hebben we ons vermaakt met weer een film uit Marlieke’s grote film collectie, ben toch blij dat we die bij hebben.

Donderdag was het dus tijd voor de OK! Stipt om 9.30 stonden we aangekleed en wel bij theatre. Dr. Eddy verscheen en hij was zowaar in een vrolijke bui. Al vrij snel stonden we een gesprek te voeren over de koeien in Nederland, het feit dat hij graag varkens wilde hebben en dat iedereen hier boer is, maar in Nederland er alleen maar grote bedrijven zijn. Dr. Eddy keek ons met verbazing aan. Het was tijd voor een abces in de nek. Al snel lag het open en heeft Dr. Eddy nog wat monsters afgenomen voor het lab. Daarna begon het smerige werkje: al het pus en rommel eruit. Nogal een bloederige bende en ik stond er gefascineerd naar te kijken. Best morbide ;). Gelukkig heb ik daarin een maatje gevonden en ook Marlieke kan hier van genieten *nee we zijn niet compleet gestoord, we studeren geneeskunde ;)*. Tot onze verbazing was na deze operatie het alweer klaar voor vandaag. We hebben nog wat met Dr. Eddy gekletst, hij wilde nog dingen weten over Nederland. Dus daar hebben we nog even gedaan. Daarna nog gaan vragen of er toevallig een bevalling aan de gang was, maar ook dat was niet het geval. Daar maar weer vroeg naar huis. Beetje een duffe week, want het was overal erg rustig! Wel kregen we nog van Dr. Eddy te horen dat er kans bestond op bomaanslagen in Kampala. Damn, net nu wij dit weekend daarheen wilden gaan. Het is zaterdag namelijk independence day. Dus op naar Kylie en Marthe en ook hun op de hoogte gesteld hiervan. We hebben besloten om toch maar in Villa Maria te blijven, Kylie & Marthe gingen wel.

Vrijdag was het dan eindelijk tijd voor de ward round met Dr. Moses! Wat een verschil! Hij deed zo waar lichamelijk onderzoek en vertelde ons bij elke patiënt wat deze had, over de veel voorkomende complicaties in Oeganda, het verschil met Nederland, en ga maar verder. Deze man is duidelijk gemotiveerd. Dr. Moses is al die tijd niet aanwezig geweest, aangezien hij 5 weken in Nederland is geweest. Hij is op veel plaatsen geweest en heeft er volgens mij veel vrienden (steden als Breda, Amersfoort, Groningen, Eindhoven en natuurlijk Maastricht kwamen voorbij). Hij is ook enkele dagen in Maastricht op onze universiteit geweest en heeft met onze begeleiders gesproken. Deze hebben hem vertelt dat er enkele dingen moeten veranderen en daarom moeten wij maandag met onze leerdoelen en dingen die we willen leren naar hem toe en gaan we naar ons rooster kijken. Het is de bedoeling dat we meer naar de dorpjes gaan, dus ik ben heel benieuwd! Wie weet worden onze dagen zowaar interessanter en langer. Vrijdag middag zijn we naar Masaka gegaan voor wat boodschappen, zodat we de komende 2 weken volgens mij niet meer weg hoeven ;). Bij café frikadelle was helaas weer een BBQ, dus zijn we bij Ten Tables onze hamburger met frietjes gaan eten. Erg lekker! Op de boda weer terug naar huis en dit maal hadden we een waar scheurmonster! Om half 7, nog net voor het donker, waren we weer thuis. Op naar ons relaxweekend! ’s Avonds weer een filmpje, want ja dat hoort er bij in het weekend ;).

Vanochtend wilden we uitslapen en om 8 uur waren we klaar wakker…. Tja van uitslapen komt hier vrij weinig terecht. Dus langzaamaan maar onze dingen gedaan en ontbeten en daarna wilden we Villa Maria gaan bekijken. We zijn in totaal 1,5 uur weggeweest en hebben zo heel Villa Maria gezien en eindigden bij het Holy Family Convent Bwanda van de Bannabikra Sisters, Daughters of Mary. Met andere woorden, de “nonnenclub” die het ziekenhuis runt! Onderweg veel foto’s gemaakt en rond gekeken. Villa Maria stelt gewoon niet veel voor. 7 scholen (dat dan weer wel), een nonnenklooster, een paar huisjes, wat winkeltjes, veel bananenbomen en dat was het wel. En dat allemaal aan een lange onverharde weg. Op dit moment hebben we zeer wispelturige elektriciteit (uit, aan, uit, aan, uit, aan) dus of ik veel van mijn voorgenomen studeren van vanmiddag kan doen geen idee. Vanavond gaan we weer relaxen. Morgen weten we nog niet wat we gaan doen.

Voor de geïnteresseerden, dit is mijn adres hier:
Loes Broeren
Villa Maria Hospital
Tutorial Flat 2
PO Box 32
Masaka, Uganda

We moeten zelf naar het postkantoor om die post te gaan halen, maar daar komen we zo nu en dan wel. Het duurt 9 dagen (ongeveer), dat hebben mama en ik althans getest ;).

Ook heb ik weer wat foto’s online gezet, in een dit keer al bestaand album, dus even omlaag scrollen voor de nieuwe foto’s ;): http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/VillaMaria

Als de dingen maandag echt bijster bijzonder zijn die gaan veranderen, laat ik dat uiteraard al op tijd weten!

Weeraba!! (tot ziens in het Luganda ;))

Veel liefs!