Co-assistent op het zuidelijk halfrond

Lieve familie en vrienden,

Daar zijn we dan eindelijk. Aangekomen in Villa Maria! Het huisje waar ik de komende 11 weken zal wonen. Maar daarover later meer.

Bedacht me wel dat ik de titel van het vorige verslag niet heb toegelicht. Dus dat bij deze nog eventjes. Overal waar je hier loopt heb je 2 benamingen: of het is Mzungu of Sistah. Beide namen vind ik toch niet bepaald vriendelijk klinken, maar ik zal er maar aan leren wennen. Je voelt je er wel een beroemdheid door hoor ;).

Vrijdagavond zijn we met 7 meiden de stad in gegaan. Alleen al door de wijk lopen was een beleving. We werden door wel 20 mensen nagejoeld en dergelijke. Na een kwartiertje lopen kwamen we aan bij de grotere weg, waar matatu’s en private hires te krijgen zijn. Wat onderhandelen later hadden we een grote auto als private hire. Na wat rondrijden en vertellen waar we heen moesten, waren we SAMEN met de chauffeur de weg kwijt. Dus zijn we het maar gaan vragen. Na zo ongeveer half Kampala te hebben doorkruist zagen we dan eindelijk onze eindbestemming: Iguana Bar. Bij de buren eerst gaan uit eten en daarna de bar in. Daar draaiden ze saaie rap neger muziek, met als gevolg dat we met z’n allen finaal inkakten. Gelukkig werd de muziek wat meer naar onze smaak en ook liep de bar aardig vol. Leuke bijkomstigheid was dat een halve liter Nile Express Bier 2500 UGX kostte. Wat neerkomt op ongeveer 1 euro. Samen met het drukker worden kwam ook dat de negroïde mannen ons wel erg interessant vonden. Al snel stonden we als 5 blanke meiden omringt door wel 10 kerels! Die allemaal stuk voor stuk ons maar bleven aanspreken. Telkens maar beleefd wat terug gezegd, waarna we duidelijk maakten geen interesse te hebben en dat we veel liever alleen deden dansen. Gelukkig luisterden ze daarnaar en lieten ze ons ook weer met rust. Maar als je in een bar staat waar maar 20% blank is en het merendeel van het mannelijke geslacht is, blijf je interessant. Dus er blijven ook steeds mensen om je heen staan. Tussendoor nog even lekker kunnen bijkletsen met Malou! Was dus weer als vanouds, lekker samen stappen en een praatje maken, maar dan aan de andere kant van de wereld in donker Afrika. Had ook wel weer iets. Rond half 2 hadden we het toch wel gezien en werden de mannen ook steeds vervelender. Dus we besloten de vaste taxi chauffeur van de dames te bellen en binnen een kwartier kwam deze man ons binnen ophalen. Toen kwam het leuke stuk. Met 7en in een normale personenwagen… 2 op de passagiersstoel en 5 achterin. HILARISCH! Dat ging goed, tot we de wijk bij Malou inreden… Aangezien daar ZEER hoge drempels liggen en wij nu natuurlijk erg laag bij de grond hingen. De halve auto is van onder geschuurd door de vele drempels. Maar we werden mooi voor de deur afgezet en hoefden alleen het smalle paadje nog te doorkruizen. In het pik donker, erg leuk. Daarna zijn we heerlijk gaan slapen.

De volgende ochtend deelde de groep zich op. We zijn met z’n allen met de matatu naar Kampala road gereden om de Craft Market te bezoeken. Daar hebben we ons allemaal massaal moeten inhouden om niet meteen alles mee te nemen. Wat een ontzettend leuke spulletjes verkopen ze daar. Dus Marlieke en ik besloten al meteen dat we daar nog een keer langs moeten voor we naar huis gaan. Daarna wat drinken en lunchen bij 1000 cups, waar ook het volgende souveniertje al werd gevonden. Ugandese koffie! Ontzettend lekker, dus ook dat moet zeker mee naar huis!! Daarna zijn we gedeeld en ben ik met Malou, Jasmijn en Marlieke langs de Orange winkel gegaan en hebben Marlieke en ik een dongel met internet gekocht, zodat we in Villa Maria ook vanuit ons huisje kunnen internetten. Ideale uitvinding. Zeker nu het ook werkt, want dat was gisteren niet zo, maar vandaag besloot het internet het te doen, dus dat is natuurlijk ideaal! :D
Toen was het tijd om met papa, mama, Sara en Robin te skypen. Erg leuk om weer even met thuis te kunnen kletsen :D.
Later nog maar even het de wijk in gelopen om de groente voor die avond te scoren. Het avondeten was kip pesto met spaghetti met als toetje een super grote verse ananas! HEERLIJK. Toen kwam het helse karwei van het opnieuw inpakken van mijn backpack. Maar dat lukte toch vrij aardig en vrij snel was ook dat opgeruimd. We installeerden ons op de veranda met een laptop en internet en hebben ons prima vermaakt met de lama’s! Rond half 12 was het toch wel bedtijd.

Zondagochtend hebben we snel ontbeten en zijn Marlieke en ik samen met Kathelijn (het meisje wat al 9 weken in Villa Maria zit) vertrokken. De vaste taxichauffeur kwam ons halen, geweldig met al die spullen, en zette ons af bij het New Taxi Park. Daar was het even zoeken naar een matatu naar Masaka, maar ook dat ging goed. En na een half uurtje zaten we vol en vertrokken we. De eerste kriem was om het taxipark af te komen en de 2e om überhaupt Kampala uit te komen! Maar alles ging goed en al snel reden we een nogal bumby road op. Een weg vol met gaten, bulten en drempels, afgewisseld door een weg alleen bestaande uit wat steentjes en zand. Een grote stoffige bende dus. Na 2 uurtjes passeerden we ook nog eens de evenaar. Heel apart, dat je dan opeens op het zuidelijk halfrond zit. Ach ik wil zoveel zien van de wereld, eens moest de eerste keer zijn ;). Weer een uur later melde Kathelijn dat we eruit moesten. Dus met al ons zooi er weer uit, nog wat fruit gekocht en op zoek naar een private hire. Na flink onderhandelen en afdingen wilde deze man ons naar Villa Maria brengen voor 15.000 UGX (€5,25). Na een ritje van 20 min stonden we er dan: Villa Maria! Ons huisje ziet er leuk uit en staat aan het einde van een aantal huisjes waar o.a. alle verplegers en verpleegsters wonen. Aangezien bij dit ziekenhuis ook een Verpleegstersschool is. Het huisje bestaat uit een woonkamertje met 2 stoelen, bank en boekenkast, eetkamer, keukentje, 2 slaapkamers, toilet en een badkamer. Nou wat wil een mens nog meer? Kathelijn slaapt hier nog tot zondag, dus Marlieke en ik slapen nu nog op 1 kamer met 2 aparte bedden. En als Kathelijn weg gaat, neemt Marlieke haar kamer en heb ik dus een kamer met 2 bedden voor mezelf alleen! Altijd handig. Heb hem ook meteen persoonlijk gemaakt door allerlei foto’s en alle kaarten die ik heb gekregen op te hangen. Er is altijd plaats voor meer! ;) Het is allemaal redelijk schoon, afgezien van een bult rood stof. Ook de eerste was is al gedaan.

Nog even een update (het bovenstaande heb ik gisteren al getypt) ;):
Na een heerlijke nacht slapen was het dan eindelijk zo ver: mijn allereerste dag als co-assistent zou beginnen! Om 8.15 vertrokken we met 3en naar het ziekenhuis. Witte jas aan, die werkelijk helemaal volgestouwd zit, en gaan met die banaan. Aangezien Dr. Maikel er nog niet was heeft Kathelijn ons eerst rond geleid en hebben we alle belangrijke zusters een hand gegeven. Rond 9 uur zou Dr. Maikel er wel zijn, dus begon onze ward round (ronde lopen ;)) op de female ward. Er waren 9 vrouwen, met allerlei aandoeningen. Maar wat een ervaring… De afdeling ziet er totaal niet uit zoals bij ons. Er staan zo’n 24 bedden in een ruimte, ofja een bed.. dat is nog luxe, want de bedden zijn niet bepaald je van het. Het ziekenhuis geeft alleen medische zorg, wat dus inhoudt dat veel familie rondom het ziekenhuis aanwezig is om voor degene te zorgen die in het ziekenhuis ligt. Een van de indrukwekkende dingen vond ik wel een vrouw die een reactie had op de hiv-medicatie (voor de medici onder ons: Stevens-Johnson Syndrome (soort van erythema multiforme op z’n ernstigst))… haar hele gezicht zal vol met blaasjes en was helemaal kapot. Daarna gingen we nog langs 1 aparte kamer, mensen die meer geld hebben kunnen een privé kamer krijgen. Daar lagen 2 meisjes die beide last hadden van astma. Ook wel apart, want dat komt hier nou niet bepaald vaak voor, in tegenstelling tot Nederland. Zo konden wij dus ook veel vragen stellen en Dr. Maikel helpen bij het instellen van een nieuwe behandeling, aangezien wij hier toch weer wat meer vanaf weten. Na een koffiepauze zijn we doorgegaan naar Maturnity ward (hier liggen alle zwangere of inmiddels bevallen vrouwen). Zoals Dr. Maikel de ward round omschreef “this really is the wardround from hel!” Normaal doet Dr. Mozes de maturnity ward, maar aangezien hij eind augustus naar Nederland is gegaan voor vakantie en pas begin oktober terug komt, neemt Dr. Maikel de zaken voor hem waar. Zo zijn we ongeveer 30 vrouwen langs gegaan en hebben we van alles gezien. Inmiddels ben ik erachter dat de vrouwen die een keizersnede hebben gehad er vaak een lelijk litteken aan over houden, gebeurt hier totaal anders dan in Nederland. Ook lopen dingen niet altijd even lekker. Om weer even een voorbeeld te noemen, bij een patiënt wist Dr. Maikel eigenlijk niet waarom die patiënt hier lag… Het dossier was een chaos en het was allemaal een beetje vreemd. Waardoor ik nu nog steeds niet heb begrepen waarom die vrouw nou was opgenomen in het ziekenhuis. Toen ook deze ward round voorbij was, zijn we richting OPD gelopen. Dit is een soort van poli kliniek die normaal wordt geleid door clinical officers. Maar vandaag hadden we geluk en ging Dr. Maikel mee. Er zaten welgeteld 2 patiënten te wachten en na een hepatitis (voor de niet medici: leverontsteking) met geelzucht zoals in de tekstboeken (volgens Dr. Maikel dan ;)) door waarschijnlijk hiv medicatie en daarna een dermatitis (huidontsteking) waren we dan ook klaar. Het was net 12.00 uur geweest. Maar volgens Kathelijn is het zo wel vaker en is het gewoon ontzettend wisselend hoe lang je bezig bent. De ene keer tot 11, dan weer tot 13.00 en een andere keer ben je pas om 17.00 uur klaar. Totaal geen pijl op te trekken. Maar op zich vonden we het niet heel erg, aangezien er nog ontzettend veel was op Marlieke en mij lag te wachten. Helaas was de stroom uitgevallen, dus dat werd eerst water koken, om überhaupt warm water te krijgen. Leek me toch wel praktisch aangezien veel kleren inmiddels wat oranje zijn van het zand hier… Daarna even wat gestudeerd. Maar aangezien het zonnetje toch wel heel lekker scheen ben ik in een korte broek en hempje (moet je hier toch mee oppassen, aangezien het hier zo christelijk als iets is) buiten gaan liggen en heb ik 2 uur in de zon gelegen. Om jullie nog wat jaloerser te maken, het is hier tussen de 25 en 30 graden en we kunnen de hele dag in de zon zitten, ook is de zon lekker warm doordat we op de evenaar zitten ;). Wat een straf is het hier toch!!
Net hebben we weer lekker vegetarisch gegeten (aan vlees durven we ons niet zo te wagen, omdat het vaak op straat wordt verkocht). Vanavond nog een film kijken en dan weer slapen om er morgen weer tegen te kunnen. Maar waarschijnlijk wordt het morgen erg rustig, omdat er geen out reach is, dus ga ik boodschappen doen in Masaka en een nieuwe sim-kaart regelen. Met ons huidige netwerk kunnen we namelijk niet naar huis toe smsen, aangezien de smsjes niet aankomen . Toch wel vervelend, want smsen met ons Oegandese nummer naar huis kost maar 8 cent!

Foto’s komen een dezer dagen nog, maar dan zal ik even een link in dit verslag erbij plaatsen!

Tot snel.
Veel liefs!