Eerste week in Villa Maria Hospital

Lieve familie en vrienden,

Dinsdag was een zeer rustige dag! We zijn rond 9 uur naar het ziekenhuis gelopen. Kathelijn nam ons mee naar de OPD (Out Patient Department) om daar de poli mee te volgen. Sister Sarah was al bezig, dus we zijn daar bij gaan staan. Ze legde telkens uit wat de klachten van de patiënt was en zo kon je een beetje meedenken. Maar toch vreemd, want als we een vraag stelden die voor ons normaal lijkt, zei ze dat het daar meestal heel anders wordt gedaan. Sister Sarah is ook geen dokter, maar een clinical officer. Ze hebben een 3 jarige training gevolgd en krijgen een diploma in clinical medicine. Lichamelijk onderzoek kennen ze hier niet, wat toch wel vreemd is. Een simpel buikonderzoek kan zoveel duidelijkheid geven. Een van de schokkende dingen was een vrouw die met een baby kwam. De baby had last van braken, diarree en koorts. 3 symptomen die toch wel vaak voorkomen bij malaria. Maar aangezien de moeder geen geld heeft voor een bloed onderzoek van 2000 UGX (70 cent), ging sister Sarah het meisje behandelen voor klinische malaria. Wat dus inhoudt dat het kindje op grond van haar symptomen malaria heeft, maar dat het diagnostisch niet is bevestigd. Zo apart om te zien. Sister Sarah zei dus al dat dit een van de dingen zijn waar ze mee om moeten leren werken… Na zo’n 5 patiënten waren er geen meer, dus zijn we naar de koffie/computerkamer gelopen. Daar kwamen we Dr. Maikel weer tegen en hebben we nog even met hem gekletst. Even later meldde hij dat er een patiënt zat, dus zijn Marlieke en ik met hem meegegaan. Daar zagen we de patiënt van maandag weer met de geelzucht. Dit keer had ze laboratorium resultaten bij. Haar leverfunctiewaarden waren torenhoog en ze had een te laag hb (bloedarmoede in de volksmond). Dr. Maikel wist nu bijna zeker dat het hepatitis was, dus hij ging haar daar nog op laten testen. Daarna nog even bij Sarah gaan kijken en toen ook daar weer de patiënten “op” waren, zijn we nog langs sister Joanne gelopen. Zij is het hoofd hier en we moesten ons registreren bij haar. Na een kort praatje zijn we richting de ART-clinic gelopen. ART staat voor antiretroviral treatment en komt neer op de hiv/AIDS behandeling. Daar was het super druk, maar op zich denk ik niet dat ik heel vaak daarbij zal gaan zitten. Het enige wat de clinical officers daar doen zijn wat vragen stellen, soms komen er wat kleine klachten, maar daar kunnen ze eigenlijk vrij weinig mee doen. Daarna wordt de medicatie geteld en wordt er nieuwe voorgeschreven. Dus dat is vrij saai. Daarna hadden we het toch wel gezien. Ik ben inmiddels snotverkouden, dus heel erg vond ik het niet. En we wilden op ons gemak naar Masaka kunnen gaan. Dus we hebben Bruno gesmst of hij ons om 1 uur wilde ophalen. Bruno is de boda-boda chauffeur die hier al meer dan een jaar alle Nederlandse studenten rond rijdt. Klokslag 1 uur stond Bruno er dan ook en gingen we voor onze eerste boda rit! Na horror verhalen uit Kampala, viel het me 100% mee. Het was eigenlijk wel leuk :p. Lekker rond racen en binnen een half uur stonden we ook in Masaka. Een simpel stadje met 1 supermarkt, waar we dus onze slag konden slaan. Ook terug met Bruno en ’s middags weer kunnen zonnen.

Woensdag was het weer tijd voor de ward rounds. Volgens Kathelijn zou die van childrens’ om 8.30 moeten beginnen, maar toen we daar aankwamen, was er niemand. Dus dan maar door naar Male, maar ook daar was niemand. De arts zou bij maturnity bezig zijn. Dus dan maar daarheen. 3 rondes later, want we hebben ze gewoon alle drie kunnen volgen, was het 11 uur en hebben we een hoop patiënten gezien. Op de male ward lag een man met zeer infectieuze tuberculose, dus hopelijk zijn we niet besmet geraakt… En ook een man met een diabetische voet. Zijn voet was tot de middenvoetsbeentjes compleet afgestorven. Een zeer onprettig gezicht, maar de man was er nog niet klaar voor om te worden geopereerd. Op childrens’ ward lag een kindje met meningitis (hersenvliesontsteking) met symptomen alsof ze zo uit het boek waren gehaald. Daar kregen we van Dr. Henry te horen dat kinderen hier voornamelijk malaria met complicaties, luchtweginfecties en ondervoeding hebben. Toen was het tijd voor de chirurgie OPD, dus de poli met de chirurg Dr. Eddy. Toen we dat gebouw binnen kwamen zat het al ram vol met patiënten! Dus dat beloofde wat. Eenmaal bij Dr. Eddy binnen, zagen we ook de 2 Utrechtse verpleegkunde studenten Marthe en Kylie, die lopen deze week theatre (operatie’s), dus het was druk met de Mzungu’s. Er kwamen veel patiënten voorbij, maar Dr. Eddy was niet zo in zijn “education bui” zoals Kathelijn het omschrijft, dus hij legde niet veel uit, waardoor je uit de blaadjes en gebaren moest achterhalen wat de patiënt had. De taalbarrière is dan toch wel erg groot en maakt het soms wel lastig. Daarna heeft Dr. Eddy een rooster voor ons opgesteld, maar ben benieuwd of we ons daar aan gaan houden. Maar we gaan ons best doen!

Donderdag was het tijd voor chirurgie! Om 9.30 zou Dr. Eddy beginnen en dus waren wij toen ook bij chirurgie. Er werden pakjes voor ons gestreken en even later zagen we met 5 blanke meiden er exact hetzelfde uit (bewijs bij de foto’s)! Het programma was op een kladpapiertje geschreven: hysterectomie (baarmoederverwijdering), amputatie (die we woensdag op male hebben gezien) en pelvis abces (abces in het bekken). Al vrij snel begon de eerste en Kathelijn moest meteen scrubben. Ik heb werkelijk mijn ogen staan uitkijken. Het gaat er hier zeker anders aan toe dan in Nederland. Vlug, vlug, vlug en binnen 45 min lag de baarmoeder eruit en was de vrouw alweer dichtgehecht. Heel bizar! Daarna waren we even gaan zitten, tot een student nurse kwam vertellen dat er alweer een andere operatie bezig was. Zo hebben we van 9.30 tot 13.30 uur een aantal operaties voorbij zien komen, want het lijstje klopte totaal niet: hysterectomie, hernia inginalis (buikwandbreuk), abces, torsio testes (gedraaide teelbal), amputatie en daarna nog een vrouw waarbij we eerst dachten dat lever werd verwijderd en dat zou wel heel vreemd zijn, want dan leef je niet lang. Achteraf werd de milt verwijderd omdat deze zeer groot was en er bleek een tumor in te zitten. Pathologie kennen ze hier niet echt, de arts stapt van de tafel naar het nierbekken en begint lukraak in de milt te snijden en stuitte zo op een tumor. De amputatie was nog wel de apartste operatie. Er zijn veel foto’s en filmpjes gemaakt door Marthe, maar die zal ik niet online zetten ;). De geïnteresseerde moeten zich maar melden als ik thuis ben, dan laat ik ze met veel plezier zien! Het was zo lomp en gewoon bizar om te zien. Maar ook wel weer interessant. Weet nu in ieder geval zeker dat ik tegen bloed andere smerige dingen kan ;).
Om 13.30 waren we dan ook klaar en konden we naar huis om te lunchen, daar waren we wel echt aan toe! Verder lekker gerelaxt en wat gestudeerd. We bedachten ons ook ineens dat we er al bijna een week op hebben zitten. Zo vreemd! Beetje vervelend dat we vanaf 17.00 uur geen stromend water meer hadden en tot overmaat van ramp stopte ook de elektriciteit er ’s avonds nog mee. Gelukkig duurde dat maar 10 minuten. Maar het douchen was zo wel erg primitief.. met een bakje water en jerry cans vullen achter op het terrein. Ja het is hier duidelijk nog een ontwikkelingsland!

Vandaag alweer de laatste dag voor het weekend! Vanochtend wilde we de ronde van Dr. Michael op de Female ward volgen, maar Dr. Michael was laat en Dr. Henry van Children’s was er wel, dus toen maar mee gelopen bij de kinderen. Zelfs nog wat kindjes kunnen onderzoeken. Maar helaas voor ons en gelukkig voor de kindjes waren er vrij weinig afwijkingen. Dr. Henry zei al dat we eigenlijk wat rond moeten hangen op een dag en dan zodra er iemand wordt opgenomen, dan onderzoek doen. Want de gave die kinderen hebben is om er binnen 2 dagen volledig bovenop te kunnen zijn. Dus dat is ook een van de dingen die we nog willen doen, een hele dag in het ziekenhuis rond hangen om er als de kippen bij te zijn om onderzoek te kunnen doen. Na de ronde zijn we nog even langs OPD gegaan. Eerst wat bij Sister Sarah meegekeken en nadat zij 2 patiënten naar Dr. Michael had doorverwezen, zijn we die nog maar eventjes gaan vervelen. Het was een erg rustige dag, dus om 11 uur waren we alweer klaar. Eigenlijk wilde we vanavond met Kathelijn gaan uiteten in Masaka, omdat ze bijna naar huis gaat, maar we kregen van Marthe en Kylie het vervelende nieuws te horen dat onze vaste boda chauffeur Bruno met een hamer op zijn hoofd is geslagen en dat zijn boda is gestolen. Bruno ligt nu in het ziekenhuis in Masaka. Beetje vervelend en Dr. Michael vertelde dat het toch wat onveilig is om ’s avonds met een andere Boda chauffeur mee te gaan. Dus we besloten dan maar ’s middags bij Cafe Frikadellen te gaan eten en dan ’s avonds brood eten. Dus ik heb net heerlijk genoten van een lekkere hamburger met frietjes! Was welkom, want vanaf zondag heb ik geen vlees meer gehad. Want overdag durven we nog wel andere boda chauffeurs aan. Nu is het dan nog even relaxen buiten in de zon en wachten tot we weer water en stroom hebben, want het is zo toch wel erg behelpen! Morgenvroeg vertrekken ik en Marlieke naar Lake Bunyonyi, waar de meiden die in Kampala zitten inmiddels al bijna zullen zijn. Als we dan maandag terug komen, zitten we hier nog maar samen, want dan zit Kathelijn al in het vliegtuig naar Nederland. Dinsdag begint dan onze week weer!

Ik zal een paar foto’s nog online zetten, maar de rest komt nog. Marthe heeft de meeste van die foto’s en die zit ook al bij Lake Bunyonyi ;). Dus die houden jullie nog tegoed!

Veel liefs!

Ps. Foto's staan hier: http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/VillaMaria#