1001 indrukken!

Lieve familie en vrienden,

Ik ben aangekomen in Oeganda!

Maar ik zal beginnen bij het begin. Gisteren om 15.15 ingecheckt met Marlieke. Met ONZETTEND veel bagage! 2 zware backpacks, 2 grote laptoptassen, 1 trolley en een daypack. Klaar om te gaan. Het inchecken verliep soepel en ben nog met papa, mama & Sara iets gaan drinken. Rond 16.15 was het toch wel tijd om afscheid te nemen. Heel vreemd gevoel om weg te gaan en pas na 3 maanden weer terug te komen.
Daarna doorgelopen richting de douane. Een heel gedoe, alle elektrische spullen eruit, laptop eruit, jas in de bakjes etc. Maar achteraf viel het in Dusseldorf eigenlijk wel mee, maar daarover later meer! Daarna was het wachten, wachten en wachten tot we om 17.40 gingen boarden. Een kleine airbus, prima vlucht, prima landing en om 18.30 lokale tijd stonden we dan ook al op London Heathrow. Weer douane, dit keer was het nog erger werkelijk waar alles moest apart in van die bakjes: laptop apart, laptop tas apart, rugzak apart, jas + tel + paspoort apart… M.a.w. een heel gedoe! Marlieke door het poortje heen, ging goed! Ik door het poortje in, *BLIEP BLIEP*. Mmmm… Dat deed het poortje in Dusseldorf niet en had toch echt niets verandert! Dus een mevrouw van de douane wilde me nog fouilleren ook. Ach hebben we dat ook meteen een keer meegemaakt. Gelukkig mocht ik gewoon doorlopen, zonder gekke controles e.d. Na een kort rondje door terminal 5 zijn we ergens neer geploft en om 20.00 kwam er te staan Gate B32, dus wij mochten met de metro. Dus zo gezegd zo gedaan, en 10 min later stonden we voor onze gate en we mochten uiteraard WEER wachten… Maar na 25 min mochten we dan ook gaan boarden. Een grote boeiing, waarbij we 2 stoeltjes langs elkaar hadden, het erg rustig was en ik er van op keek dat er nog zoveel blanken naar Oeganda gingen!
Toen we inmiddels zaten was het al bijna 21.15, omgerekend dus 22.15 NLse tijd. Waardoor we toch al wel redelijk knorrende magen hadden. Gelukkig kregen we al vrij snel na het opstijgen ons avondeten en hebben dat nog snel naar binnen gewerkt. Heb in elk geval mijn film niet meer afgekeken, slapen was een beter idee! Zo heb ik dus maar vrij weinig van de vlucht meegemaakt en rond 04.30 werd omgeroepen dat we bijna gingen landen en dus ontbijt kregen, ik vond het vreemd, maar toen ik erover nadacht was het natuurlijk weer 2 uur later, en dus al 06.30. En zo moesten om 7.00 al de gordels vast, aangezien we om 7.15 al aan de grond zouden staan! Nou prima, een half uur te vroeg dus! :D Helaas was het wel slecht weer, dus turbulentie en landen in de regen… Daar ging ons statement: WIJ GAAN NAAR HET MOOIE WEER! Dus we moesten met een trappetje eruit, door de regen lopen, op naar het visum bureau. Dat was een financieel gebeuren, ze hoefden nog geen eens te weten wat we daar kwamen doen, alleen $50 betalen en that’s it. Dus een grote sticker in mijn paspoort + 2 stempels en we mochten door. Ook onze backpacks kwamen al snel dus door naar de aankomsthal. Daar stond helaas nog niemand van Entebbe Backpackers met een bordje Marlieke en Loes. Too bad, dus dan maar eerst geld halen! Heel ruig een dik pak geld gekregen, wat uiteindelijk neerkomt op zo’n 250 euro.
Toen we terug kwamen viel Marlieke’s oog ineens op een donkere man met een blaadje: Marlieke en Loes! Geweldig!! Helaas, stopte de man zijn blaadje al weer snel weg en heb ik het niet op de gevoelige plaat kunnen vast leggen… Maar het had wel iets ;). Alle spullen mee naar de parkeerplaats, waar onze dude even het kaartje moest betalen en daarna naar de 4WD en alles weer ingeladen. Al vrij snel stonden we voor het hostel. Het zag er allemaal al leuk uit, de verharde grote weg was goed, daarna werd het helaas een weg die half verhard was en vol rood zand lag. Het was dus echt waar, Oeganda is rood/oranje! Inmiddels was de regen ook alweer opgehouden.
Onze kamer was nog niet schoongemaakt, dus we konden onze spullen alvast neerzetten en dan zouden ze hem gaan schoonmaken. Oke, prima. Na 2 uurtjes niksen, de reisgids bekeken te hebben en een snel ontbijtje, was het dan ook klaar. Alles gaat hier op de Afrikaanse snelheid hoor! Onze kamer is erg basic, een 2 persoonsbed met klamboe en een stoel en dat was het. Maar ach voor een nachtje, dat overleven we wel. Dus even opgefrist en onze tassen wat geleegd en op naar Entebbe town! Tijdens onze lange tocht keken we onze ogen uit. Ik kreeg nu toch wel echt het idee: “Ik ben in Afrika!” De aparte bomen, droogte, een verharde weg waarop heel veel rode zandwegen uitkomen en natuurlijk alle negers. Na een tijdje dacht Marlieke iets te zien in de lucht, “hee een vliegtuig!”. Ik zo “Sinds wanneer bewegen vliegtuigen hun vleugels zo flexibel?”. Wat bleek het waren ENORME vogels. We denken dat ze een spanwijdte van toch wel 1,5 meter hadden. Dit was toch wel echt heel tof!! Dat zie je in Nederland niet ;). Na een stukje verder te hebben gelopen dachten we weer iets te zien. Zaten die ENORME vogels daar met zn allen in een boom :O! Daar hebben we dus ook echt wel wat foto’s van gemaakt. Heel gaaf en toch wel echt Afrika. Dat soort dingen kwam ik in Azië niet tegen! Ondertussen zijn wij toch wel redelijk de lokale toeristenattractie. Een deel van de volwassenen staart je stiekem na, het andere deel staart ongegeneerd. De kindjes zijn wel het leukste! Een meisje liep aan de hand van haar moeder en begon ineens naar ons te wijzen. Ze communiceerden even en al snel zwaaide ze naar ons. Dus wij maar terug zwaaien. Na onze tocht kwamen we aan bij Lake Victoria. Dit was toch wel echt mooi! Gelukkig trok de lucht ook weer open, werd het blauw en begon het zonnetje te schijnen. Daarna aan de praat geraakt met een Oegandees, die ons wel naar Botanical Garden wilde brengen. Ons prima, dus wij met hem meegelopen, tot hij via een short cut achteraf wilde gaan. Wij hebben hem vriendelijk bedankt en zijn terug gelopen naar de main road richting Kampala. Leek ons toch veiliger. Vervolgens langs een groepje jongetjes van een jaar of 9 af gelopen die begonnen te roepen: Bye Mzungu Bye en vervolgens ook nog zwaaiden. Mzungu betekent blanke in het Luganda. Ik had dit overal al wel gelezen, maar het had wel iets om het nu ook zelf mee te maken. We zijn terug gelopen over Kampala Road en kwamen bij een tentje aan waar ze o.a. simkaarten verkopen. Dus die hebben Marlieke en ik samen eentje aangeschaft. Voor degene die evt. willen smsen dat is volgens mij goedkoper naar mijn NLse nummers, maar voor mij is het oegandese nummer goedkoper. Voor de geïnteresseerde:
+256 75 8285993

Daarna doorgelopen naar ons hostel en nog even verder de weg afgelopen. We wilden namelijk nog graag naar het meer. Viel dat idee even in het water, het was overal erg ver lopen. Dus we zijn neergeploft onder een boom in de schaduw. Heerlijk! Zo hadden we al vrij snel de eerste neger kindjes langslopen die we op de foto hebben gezet. Uiteindelijk vonden ze het hartstikke leuk. Ze begonnen te roepen naar een ander jongetje, die wilde uiteraard ook nog op de foto. Erg leuk natuurlijk. Daarna teruglopen naar ons hostel. We zijn bekaf met onze laptop op de bank geploft. Na wat moeilijkheden van mijn kant.. Mijn laptopstekker past niet in mijn wereldstekker en het internet heeft nogal kuren. We hebben snel gegeten en zijn ook vrij vroeg gaan slapen.

Inmiddels nog niet geupload maar al wel een halve dag verder ;).

Kampala
Vanochtend lekker op ons gemak gedaan en rustig de spullen weer ingepakt. Daarna lekker ontbeten en nog wat op het internet gezeten. Toen begon de hel. Met alle onze tassen moesten we naar de grote weg toe. Dus flink zeulen met al onze bagage. Onderweg kregen we al een huwelijksaanzoek en de vraag of we een kind van die man wilden. We hebben vriendelijk bedankt en zijn maar doorgelopen ;). Aan de weg kwam het volgende probleem, we stonden op een plek waar matatu’s (mini-vans die rijden als gedeelde taxi) niet mogen stoppen. Toch stopte er eentje… Na wat onderhandelen wilde die man ons + alle bagage naar Kampala brengen voor 8000 UGX (2,80 euro). Dus met alle tassen beladen gaan zitten. We werden meteen de attractie met al die spullen en de mensen waren er toch wel over bezig. Een rit van 3 kwartier later werden we in Kampala eruit gegooid, op een plek die niet leek op het taxi park. Na een stukje lopen kwamen we daar wel uit GELUKKIG! Toen begon de volgende zoektocht… Welke matatu rijdt er naar het Mulago Hospital. Al gauw kwam er een man op ons af met de vraag waar we heen moesten. Na even communiceren zou hij ons wel naar de juiste plek brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Al vrij snel zaten we weer met al onze zooi. Op naar Mulago! Na wat hobbelende wegen kwamen we daar dan ook aan. We werden uit het busje gezet en al onze spullen stonden in het natte oranje zand. FIJN meteen alles vies. Kunnen we er meteen aan wennen, aangezien dat hier nog wel 3 maanden zo zal zijn. Toen we er bijna waren belde Malou al, ze waren al klaar! Dat kwam natuurlijk erg goed uit. Dus toen we uit waren gestapt en een stukje waren verplaatst, belde ik Malou nog een keer en ze zouden er aan komen. Al gauw kwamen daar 3 blanke dames aan, dat is natuurlijk erg gemakkelijk te zien tussen al die donkere hier. Snel een special hire gezocht die ons naar hun huisje wilde brengen. Zo kregen we al vrij snel ook hulp met onze tassen. Dat was een opluchting! Na een ritje van 15 min kwamen we dan ook aan bij een zandpad richting hun huisje. Ondertussen werd er al weer flink Mzungu Mzungu geroepen. Het huisje waar de meiden hier wonen is erg mooi! De matrassen zijn inmiddels ook al geregeld, dus we kunnen ook slapen. Dadelijk gaan eten en nog wat relaxen.

Morgen vertrekken we naar de Sipi Falls waar we waarschijnlijk tot vrijdag zullen blijven. Daarna reizen we terug naar Kampala en gaan we weer hier heen. Moeten nog even kijken of we hier tot zaterdag of zondag blijven. Aangezien er een meisje dit weekend ook hier heen komt dat nu nog in Villa Maria zit. En die blijft tot zondag, dus misschien reizen we wel met haar terug. Als het te doen is voor de meiden dat wij zo lang hier blijven ;).

Ondertussen geniet ik hier van een Afrikaans muziekje op de achtergrond en de 2 kindjes die ook binnen de muren van hun huisje wonen. Die telkens voorbij komen gelopen en ook regelmatig binnen vallen. Inmiddels lopen we hier dus met 6 meiden in een huisje, net een studentenhuis. En eigenlijk best gezellig! Dus ik vermaak me hier PRIMA!

Afrika is leuk!

Tot snel weer!
Liefs!

Ps. Foto's van de eerste dag staan hier: http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/Oeganda2010#