Hakuna Matata

Ki Kati! Oli otya? Gyendi!
(Vertaling naar het Nederlands: Hi! Hoe gaat het? Met mij gaat het goed)

Heb al een klein beetje Luganda geleerd! Maar ik zal jullie eens bijpraten, het is weer even geleden!
Na de out reach op dinsdag, hebben we een brakke avond gehad doordat ik nog altijd wat ziek was (buikkrampen). Tja… eens moest het gebeuren hier, dus hopelijk dit de enige keer ;). Onze avond werd ruw verstoord door 1 gigantisch groot hyperactief rond vliegend beest. Eerst vloog het als een bezettene rondom de lamp, om vervolgens van koers te veranderen en vol op de muur af te gaan, waarna het omlaag stortte en even duizelig op de grond bleef liggen, om daarna weer opnieuw te beginnen. We verschoten nogal ervan, tot we besloten er toch iets tegen te moeten doen. Dus hebben we onze BOB insectenspray gepakt en daar gingen we. Tot we nummer 2 signaleerden en we toch wel iets banger werden. Marlieke was de ruigste en heeft nummer 1 kapot gesprayt. Daarna was ook nummer 2 aan de beurt. Helaas hoorden we op dat moment ook iets tegen de deur aan vliegen, dus als 2 helden op sokken hebben we met ons gordijn lopen wapperen, maar vonden niets. Toch hadden de goden (of iets anders) het niet echt met ons, want ook nummer 3 besloot binnen te vliegen. Maar ook die werd genadeloos kapot gemaakt, waarna hij flink lag te creperen op de grond. JUSTICE!! Aangezien het toch wel echt heel chemisch was, zijn we vertrokken naar onze slaapkamers met een rol koekjes, beetje vrouw zijn we wel.

Woensdag was weer tijd voor ward rounds! Wat te laat kwamen we bij Male binnen en hebben we Dr. Julius gevolgd. Korte ronde, weinig interessants (wat patiënten met hiv, tuberculose en onze man van de amputatie). Daarna zijn we nog even langs children’s ward gegaan en hebben we wat met Kylie en Marthe staan kletsen, die staan nu 2 weken daar. Daarna met Dr. Henry de ronde gelopen, ook wel een korte, maar hij maakte het interessant door veel vragen te stellen. Waar we lang niet altijd antwoord op wisten, hoe dom, want het waren dingen die we moesten weten. Dan merk je dat een vakantie van 3 maanden toch wel wat lang is ;). Daarna hebben we Dr. Eddy nog vergezeld bij zijn surgical OPD. Dit was allemaal een stuk interessanter, helaas voor ons melde Dr. Eddy nog altijd vrij weinig. Maar er kwamen toch wat potentiële operaties voorbij. Een abces in de nek bij een jongetje van een jaar of 2, wat buikwandbreuken en nog meer. Beloofde veel goeds voor donderdag dus! Na een voor ons inmiddels “lange” dag, waren we om 2 uur thuis. Ons leven is hier zo slecht dat ik mooi 2,5 uur in de zon een boek heb liggen lezen, met als gevolg toch al weer wat meer neger geworden! Ook zijn we nog op zoek gegaan naar ons “beesten” nest, maar helaas niets gevonden en er ook geen last meer van gehad.

Donderdag was het dus “theatre” (OK) dag. Om 9.15 stonden we dan ook op de OK en hebben we onze inmiddels vertrouwde pakjes weer aangedaan. In 2 uurtjes hebben we een aantal kleinere operaties gezien, waaronder het abces, buikwandbreuken en van dat soort dingen. Niet bijster interessant en om 11.30 waren we ook al klaar. Snel einde van de dag. Dus hebben we maar wat gestudeerd, nog wat in de zon gelegen (zeer slecht leven ;)) en ’s avonds heerlijk naar Valentine’s day gekeken met Marthe en Kylie. Kortom, vrouwenavond! We hebben nog zo’n rond vliegend beest getrotseerd, deze keer buiten, maar dat mocht zijn lot niet baten, hij lag na een snelle spray ook te creperen. Eigen schuld!

Vrijdag, alweer de laatste dag voor het weekend, was het ook weer ward round tijd! Weer eerst male en daarna children, maar beide waren snel klaar, aangezien er op het moment weinig patiënten liggen. Bij children hebben we wel een kindje met cerebral palsy (voor de niet-medici: deze kinderen hebben een te hoge of te lage (combinaties mogelijk) in de spieren). Dit kindje kon zijn armen en benen niet volledig strekken en had totaal geen kracht in zijn nek. Heel zielig om te zien, aangezien in Nederland deze kinderen naar een revalidatie kliniek gaan en nog een redelijk leven kunnen opbouwen. Hier in Oeganda weet je gewoon dat dit kind een bar slechte toekomst tegemoet gaat. Heel sneu om dat zo te zien. Na nog wat patiënten bij OPD, kon ons weekend al beginnen! Malou en Jasmijn waren op weg naar ons toe en wij hebben meteen even 2 tenten gereserveerd bij Lake Mburo National Park. Rond half 3 zijn we naar Masaka gegaan voor de boodschappen en rond 16.15 waren de meiden ook hier. Op naar Cafe Frikadellen voor de hamburger!!!! Toen we daar kwamen hoorden we van Marthe & Kylie (die waren daar ook) dat je alleen mee kon BBQ-en. Nou ook prima! Dus hebben gezellig met 6 meiden zitten eten daar en zijn daarna met een special hire terug gegaan naar Villa Maria. Redelijk op tijd erin, aangezien we de dag erna weer om 8 uur weg wilden zijn. Maar zoals van ouds, lagen Malou en ik nog tot na 11 uur te kletsen.

Zaterdag was ik alweer voor 7 uur wakker (gebeurt me hier toch vrij regelmatig). Malou had een goed humeur en dat was te merken doordat er al snel een kussengevecht ontstond. Altijd leuk ;). Na een ontbijtje stonden we om 8 uur al aan de weg en vonden we al snel 2 boda-boda’s. Na een lekker ritje stonden we al vrij snel in Nyendo en vonden we een matatu naar Sanga. Via een gekke weg en een hoop gebakkelei, waarbij we zelfs door een auto zijn geblokkeerd en mensen zowat uit ons busje werden getrokken (best hilarisch om te zien), de mensen communiceren heel druk en wild en wijzen veel naar elkaar, maar echt een vinger naar elkaar uitsteken doen ze niet, ofja op het eind bijna, reden we gelukkig door. Half vol vervolgden we onze weg en soms zaten we ineens met 21en in het busje en soms maar met 10. Heel bizar, maar we waren in ieder geval onderweg, en dat is al heel wat in Afrika!
Na een rit van toch wel 3 uur waren we in Sanga, volgende probleem, hoe komen we in Lake Mburo. Dat werd zo opgelost, aangezien we door meerdere special hire chauffeurs achter na werden gezeten, we hebben er maar eentje gekozen en we gingen. Onderweg werd het reserve wiel nog gefixt, dat beloofde weinig goeds. Na 30 min stonden we voor de poort van het national park. Na een flinke duit te hebben betaald om binnen te mogen, konden we onze weg vervolgen en zo kwamen we ook al snel de eerste wilde beesten tegen. Aapjes, wrattenzwijnen (PUMBA!) en bokken kwamen ons al tegemoet. Zo reden we nog eens 30 min door het park en keken we onze ogen uit naar de vele beesten! GEWELDIG. Bij het hoofdkantoor van de UWA (Uganda Wildlife Autority) Rwonyo rest camp hadden we 2 tenten gereserveerd. Daar werden we heen gebracht, het waren grote tenten op een houten plateau met een trapje ervoor, zo komen de beesten minder snel binnen (lees: een national park houdt in dat alle dieren er vrij in het wild rond lopen en je slaapt dus ook letterlijk tussen de beesten in!). We werden door een ranger naar het water gebracht en daar hebben we wat geluncht terwijl we de hippo’s (nijlpaarden) in het water aan het spotten waren. Heel gaaf!! Telkens komen die oortjes en oogjes even boven en daarna verdwijnt ie weer eventjes. Met een verrekijker en fototoestel in de aanslag zijn er zo vele foto’s gemaakt!
Om 16.30 uur begon onze wandelsafari! Een ranger, inclusief geweer en verrekijker, kwam ons ophalen en we vertrokken. Nog maar amper van bij de tenten uit de buurt kwamen we de eerste beesten tegen. Een vrouwtjes waterbok en haar kindje stonden daar en een stukje verderop 2 mannetjes. De ranger was goed in het spotten van de dieren en kon ook telkens vertellen wat voor dieren het waren. Onze tour duurde 2 uur en we liepen zo door de Afrikaanse savanne. Heel aparte, maar super gave ervaring! Nadat we een geluid hadden opgemerkt, melde de ranger dat het zebra’s waren. Die wilden we zeker zien, want die zijn maar in 2 parken in Oeganda en in de andere zouden we niet komen. Zo gezegd, zo gedaan en na wat lopen zagen we ze al. Wat een prachtige beesten. Weer een stukje verder werden buffels gespot. Dit zijn zo ongeveer de gevaarlijkste beesten van de savanne die je als mens tegen kunt komen. Ze zien er ook wel erg angstaanjagend uit moet ik zeggen. Deze beesten kunnen soms wel eens een beetje een psycho bui krijgen en zomaar mensen levend aan hun horens spiezen. Daar zaten we niet echt op te wachten. Onze ranger ging er toch nog iets dichter bij, wij liepen er wat voorzichtig achteraan. Maar hij joeg ze wat weg en we liepen verder en zo kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf ;). Een kudde zebra’s kwamen we nog tegen, topi’s, impala’s (alleen in Lake Mburo zijn die aanwezig en de stad Kampala is daarna vernoemd) en nog meer pumba’s!! Pumba’s zijn toch wel echt rare beesten (noem ze maar pumba, want dat klinkt leuker), ze eten eigenlijk alleen maar. Onze ranger vertelde nog een verhaal over een Nederlands jongetje wat ooit met hem is meegegaan en die beesten dus pumba noemde. Hebben hem maar even uitgelegd wat de Lion King is ;). Na weer een stukje verder kwamen we bij een uitkijktoren waar we nog meer buffels hebben gespot. We hebben ook nog een gebied waar luipaarden leven doorkruist, maar helaas lieten deze zich niet zien :(. Na 2 uur kwamen we uit bij het restaurant en na een lekkere maaltijd bij zonsondergang heeft de ranger ons in het donker naar onze tenten gebracht. Want het is verboden om alleen door het park te lopen, aangezien het gevaar op o.a. buffels toch wel aanwezig is, ook dicht bij de tenten (toch best eng). Onderweg moesten we vooral onze zaklampen op de kant richten en zo zagen we toch wel een enkele keer de weerspiegeling van ogen, gelukkig voor ons waren dat meestal bokken of impala’s, die doen niets :). Eenmaal bij de tenten zijn we maar wat gaan lezen en daarna gaan slapen.

Vannacht werd ik nog een keer wakker van rare geluiden rondom onze tent. Ik hoorde, dat denk ik althans, gegraas, dus waarschijnlijk was pumba zich te goed aan het doen met wat gras, wat rondom onze tent lag. GEZELLIG! Als die maar buiten blijft ;). Na een goede nachtrust en een douche in de wildernis hebben we onze taxi chauffeur weer gebeld. Onderweg terug naar de uitgang van het park zijn we rijdend nog veel beesten tegen gekomen en ze komen dichterbij auto’s. Dit leverde een aantal schitterende foto’s van impala’s, zebra’s en topi’s op!! HEEEEEEL tof! En ja ik blijf razend enthousiast. We hebben nu ook al plannen gemaakt om met Malou en Jasmijn een auto te gaan huren als we naar Queen Elizabeth National Park willen gaan, om zo de vele beesten te kunnen spotten. Ik heb er nu al ontzettend veel zin in! In Sanga vonden we al snel een bus en 1,5 uur later stonden we al in Nyendo. Zodoende waren we lekker op tijd thuis!

Deze week weer 5 dagen in het ziekenhuis en echte weekend plannen zijn er nog niet, maar waarschijnlijk wordt het vrij rustig, misschien nog op en neer naar Kampala.

De foto’s ben ik aan het uploaden, dus bij deze alvast de websites:
http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/LakeMburoNationalPark
(het gaat wat traag, maar het programma werkt niet mee, het meeste staat er nu op, dus check nog een keertje over een paar dagen als je alle dieren foto’s wil zien! ;))

Voor degene die de vorige keer mijn berichtje met de link naar de foto’s van Lake Bunyonyi hebben gemist, ook deze nog een keer: http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/LakeBunyonyi

Voor beide geldt, dat ik ze in de loop van de tijd nog zal bijwerken, aangezien ik nog foto’s krijg van Marlieke en ook uit Kampala. Dus check ze soms eens ;). Voor alle links geldt dat als je de link pakt met alleen het nummer je dan op mijn pagina terecht komt met de vele foto albums.

Ik heb nog een lijstje gemaakt met dingen die me hier opvallen en wist-je-datjes:
- Gigantische drempels van soms wel 30 cm hoog
- Aparte paspoppen met zeer brede heupen (zoals een typische Afrikaanse vrouw)
- Van alles wordt vervoert op een fiets, zoals matoke bananen, jerry cans, ananassen, bananenboombladeren (leuk galgje woord), varken, een half bos en nog veel meer.
- Het vele oranje stof/zand
- Je persoonlijke ruimte is hier 4x zo klein. Mensen in Nederland zijn erg op hun plekje gesteld, hier zit je vaak zo op elkaar gestapeld, dat je persoonlijke ruimte vrij klein wordt.
- Dat je erg tevreden moet zijn met stromend water en elektriciteit, want hier is het zeer wispelturig.
- Jerry cans zijn erg onhandelbare dingen en je haalt er je hand aan open.
- Ik best kan wennen aan een klimaat zoals hier, soms een bui, maar meestal zon en warm.
- Een gemiddeld huis is hier tussen de 10 – 25 m2 groot.
- Zonsopgang en -ondergang hier onwijs mooi is!
- Je toch wel gewend raakt het roepen van Mzungu! Maar het inmiddels alleen leuk vindt als dit wordt gedaan door kinderen, volwassenen bedoelen het vaak een stuk minder vriendelijk. We hebben al een nieuw liedje: “My name is not Mzungu!”
- Je als “mzungu” heel snel wordt herkent, zelfs vanaf een afstand van 15 meter.
-Het meeste fruit hier gemiddeld 3 x zo groot is als in Nederland.
- Een asfalt weg is luxe.
Zodra die verder is uitgebreid, laat ik het weten!

Tot snel weer.

Veel liefs uit het warme, zonnige Oeganda!