Adrenaline kick op de Nijl

Lieve familie en vrienden,

Na een radio stilte van minstens een week is het tijd om jullie bij te praten. Een niet zo’n enerverende week gevolgd door een weekend met toch wel een van de hoogtepunten van mijn reis naar Oeganda.

Zondag had ik een baaldag, dus heb ik mijn dag gevuld met grey’s anatomy kijken en in de zon zitten. Totaal niet boeiend, maar soms heb je dat nou eenmaal ;). Dus zondag was ook redelijk snel voorbij.

Maandag was het tijd voor ons gesprek met Dr. Moses, maar eerst de ward round op children’s. Dr. Henry liet vrij lang op zich wachten, maar zo konden wij alvast de dossiers doorlezen. Er lagen welgeteld 7 kinderen op de afdeling… Tja.. dat zou een korte round worden en dat was het dus ook. Aan het einde van de ronde lagen er nog maar 5 kinderen op de afdeling. Wel heftig was dat er van die 7, 2 verdacht werden van hiv, of hoe de arts het hier netjes noemt ISS. Op die manier weet niet elke patiënt of familielid wat er wordt gedaan. Een beetje taboe blijft het wel. Dr. Henry stak daarna nog een verhaal van wal waarom het zo rustig was. Een korte samenvatting:
- Het regenseizoen is nog niet begonnen, dus er is nog maar weinig malaria.
- Mede door dat regenseizoen verdienen de boeren niet veel, dus mensen hebben niet veel geld en zijn dus letterlijk te arm om naar het ziekenhuis te komen voor zorg.
- Doordat de benzine op dit moment vrij duur is, zou er dan nog geld zijn voor zorg, is er geen geld voor vervoer.
- In februari zijn er verkiezingen waardoor op dit moment in de kleine gezondheidscentra gratis medicijnen worden verstrekt. Deze worden aangeleverd door de verschillende partijen. Dus mensen halen (natuurlijk logisch!) liever gratis medicijnen in de buurt. Je ziet de bui al hangen na de verkiezingen, dan zakt alles weer heel erg in. Wat dus ook vrij frustrerend is voor de artsen en verpleegkundigen.
- Doordat mensen nu vaker en voor meer dingen zeep gebruiken (de arts zei letterlijk alleen SOAP!), dus er is betere hygiëne en dus ook minder diarree en de gevolgen daarvan.
Even een korte les hoe het er in Afrika aan toe gaat ;).
Toen was het tijd voor ons gesprek met Dr. Moses, maar bij zijn kamer hoorde we dat hij in bespreking was, dus hij zou om 11 uur terug zijn. Aangezien het dus op iedere afdeling zo rustig is, hadden wij dus ook echt niets meer te doen. We zijn nog gaan kijken voor een bevalling, maar ook dat was niet het geval. Toen we om 11 uur terug kwamen reed Dr. Moses ons tegemoet….. “Tomorrow we will meet!” Mmm.. oke.. Toen waren we dus om 11 uur klaar. Dus wij dinsdagochtend meteen naar hem op zoek, maar Dr. Moses was er nog niet. Even wachten later was hij er gelukkig wel. De afspraak is nu dat we maandag naar hem terug gaan en dan heeft hij een nieuw rooster. De plannen zijn om vaker op out reach te gaan met ART en ook met immunisatie. Maar we gaan ook patiënten volgen in de dorpjes (community) die voorheen in het ziekenhuis hebben gelegen, een zuster zal dan met ons mee gaan als tolk. Dus dat beloofd heel wat, maar het is Afrika, dus eerst zien en dan geloven! Daarna zijn we nog naar de immunisatie gegaan en hebben we daar nog wat vaccinaties gezet. Ondertussen brak de hel open en begon het te stort regenen en te onweren. Hadden we hier nog niet echt gehad. ’s Middags op zoek naar Phoska, want onze douche had, nadat maandag weer eens ons water weg was, er de brui aan gegeven. Omdat wij ’s middags weg zouden gaan, zou de loodgieter op woensdag langs komen. Wij zouden nl ’s middags naar Masaka gaan. Eerst wat boodschappen doen en daarna uit eten bij Cafe Frikadelle met Marthe & Kylie, aangezien Marthe jarig was. Dus HAMBURGERTIJD! Altijd leuk ;). We zijn ’s avonds nog doorgegaan bij ons thuis met wijn, chips en old skool toeters! Een erg gezellige avond. En veel te laat gingen we dan ook naar bed, met als gevolg dat dan om 7 uur opstaan toch wel een stuk minder leuk is. Woensdag weer children’s round, waar er na de ronde nog maar 4 kinderen lagen. Dus het werd wel heel erg. Overigens de 2 verdachte gevallen van hiv, waren gelukkig negatief. Enige nadeel, wat hebben de kindjes dan… Daarna zijn we snel op en neer naar Masaka gegaan (we waren toch al om half 9 weer klaar ’s ochtends ;)), aangezien we weer eens onze haarkleur hebben vertoond. De dongel bij Orange vergeten! Dus onze inmiddels nieuwe, vaste, boda driver Robert geseind dat ie ons moest komen halen. Dus op en neer met Robert en binnen een uur waren we terug. Op naar Dr. Eddy en zijn surgical OPD. Dr Eddy was zowaar een beetje mededeelzaam, maar er waren weinig interessante patiënten. Wij zijn om 12.00 uur gegaan, want onze loodgieter zou komen. Met de nadruk op ZOU. Hij kwam niet… Een aangezien we ook geen stroom hadden en inmiddels alweer geen water meer, ben ik maar buiten gaan zitten. Hoe vervelend.
Donderdag was het weer tijd voor OK! Een druk programma met 7 operaties, waarvan 4 dezelfde die inmiddels niet meer zo interessant zijn. Maar het leukste van de dag was wel dat Dr. Michael een keizersnede ging doen! Heel tof om te zien! Dus ik heb mijn eerste keizersnede gezien. Het kindje ging in eerste instantie niet zo goed, maar gelukkig uiteindelijk wel :D! ’s middags zagen we nog altijd geen loodgieter en we hadden ook nog steeds geen water.
Vrijdag alweer de laatste dag, dus tijd voor children’s ward round. Dit keer vrij heftig. Er lag een 10-jarig jongetje dat straf had gekregen op school. Hij was heel veel geslagen, waardoor op zijn armen, benen en rug wonden zaten. Zijn kont was zo hard aangepakt dat hij niet meer kon zitten. Heel zielig. Toen hij het verhaal tegen de dokter vertelde, moest hij zelfs huilen. En kinderen in Afrika huilen bijna nooit. Het ergste vond ik nog wel dat ze zo ver waren doorgegaan dat hij bijna was flauw gevallen. Zo ontstond een discussie hoe dit in Nederland ging.

Daarna was het tijd voor ons zeer gave, ruige WEEKEND! We zijn rond 1 uur op weg gegaan naar Kampala en om half 4 stonden we al bij Kampala Backpackers voor de deur. Dat ging dus ZEER voorspoedig. Normaal ging het niet zo snel. Een lekkere warme douche gevolgd door een lekker bordje eten, inmiddels in het donker. Want in Kampala hadden ze al sinds 8.30 uur geen stroom en ook geen generator. Dus we zijn om 19.00 uur maar richting onze dorm gegaan en hebben spelletjes gespeeld (zie de foto). En daarna op tijd gaan slapen. De volgende ochtend ging om 6.30 de wekker, althans dat was de bedoeling. We werden namelijk om 6.23 al wakker gebeld door Marloes (een van de meiden uit Kampala), die ons dit weekend zou vergezellen). Wat buikprobleempjes, maar we hebben haar overtuigd dat immodium onze vriend is. Dus ze ging gelukkig toch mee! Om 7.00 uur werden we opgehaald door een bus van Nile River Explorers. Met een aantal tussenstoppen waaronder Lugogo Mall, waar Marloes instapte, reden we door en kwamen we rond 9.15 uur aan in Jinja. Nog een lekker ontbijtje, want dat heb je nodig als je de Nijl op gaat. Omgekleed en om 10.00 uur kregen we een inleidend gesprekje van Doug, de aussie, met zijn zeer standaard, foute opmerkingen. Een van die uitspraken was: “Don’t put sun cream on your fore head, because you don’t want to go cry like Stevie Wonder!”. Heel slecht. Daarna kregen we te horen dat alles wordt gefilmd en gefotografeerd. Op naar een helm en zwemvest en je goed insmeren. Daarna een bus in en op weg naar het begin. Daar werden 13 rafts de Nijl in geknikkerd en groepjes van 7 mensen gemaakt. Wij gingen samen met een 2 aussie’s, 2 amerikanen en wij met zijn 3en kregen we Alex toegewezen. Volgens Doug de Mzungu-man. Al snel belande Marloes achterin naast Alex en ze werd zijn Mzungu. Al snel verging zijn pret, want Marloes had hem al 2 keer bijna zijn kop afgemept met haar peddel, met als gevolg dat Alex over de Nijl gilde: “My Mzungu is going to kill me!”. HA-HA. De lesjes begonnen en we leerden de commando’s: Forward, Backpeddle, Hard forward en GET DOWN (dus in de raft duiken). Daarna moesten we de Nijl in springen en ons laten mee drijven op een grade 1 rapid (de rapids gaan van grade 1 tot 5). Best leuk eigenlijk om een keer in een klein draaikolkje te hangen :P. Daarna moesten we de boot weer inklimmen. Maar als ware pudding tarzan’s kwamen wij er niet in, dus Alex trok ons er wel in. Toen moesten we aan een kant gaan zitten en knalde de boot onderste boven. M.a.w. leren wat er gebeurd als je flipt. En toen waren we er wel klaar voor. De eerste echte rapid was Bujugali Falls. Geweldige ervaring. Je knalt met die raft dat water in en je wordt alle kanten op getrokken. Het is eigenlijk redelijk onbeschrijfbaar. De raft daarna was 50/50. Dus 50% kans op flippen. En ja hoor, na veel moed ingesproken te hebben dat we het zouden redden, flipten we om. Ik zag alleen nog maar water tegemoet komen en was het touw allang kwijt (“always hold the robe!”). Tja… Ik deed mijn ogen een keer open en zag alleen maar water. Mijn gedachte was meteen: MIJN LENZEN! Dus ogen weer dicht, maar ik wist niet waar de boot was. Toen ik daarna boven kwam (dit alles waren enkele seconden ;)) lag de boot voor mijn neus. Wel was ik mijn peddel kwijt (A). Maar alles ging goed en we zaten al vrij snel weer in de boot met ook 7 peddels. ;). Daarna was het de beurt aan Silverback. Deze was toch wel een van de tofste! Een grade 5 met 4 enorme golven! We schudden werkelijk waar alle kanten op en ik verbaasde me er nog over dat we er uiteindelijk nog in bleven zitten. Toen was het pauze en kregen we als lunch ananas en biscuits en ondertussen kon je zwemmen in de Nijl. Altijd leuk ;). Toen kwam een rapid waar je 2 kanten op kon, of van een 15 foot waterval (zo hoog als je boot is) of langs de andere kant. Wij wilden uiteraard graag via de waterval. Dus we hebben gepeddeld alsof ons leven ervan af hing, maar helaas… Ondanks de aanmoedigingen van Alex: “GET DOWN! FORWARD! HARD FORWARD!! PEDDLE OR YOU’RE GOING TO HELL!!!!!” Ja zeer aanmoedigend ;). Daarna kwamen nog 2 zeer toffee rapids en voor de laatste rapid moest je de boot uit. Aangezien het begin van die rapid een grade 6 is. Toen we eenmaal boven langs liepen, snapten we ook wel waarom je eruit moet. Dat overleef je dus echt niet als je daarin terecht komt! Dat water is zo heftig en gaat zo hard tekeer. Dus we stapten een stuk lager weer terug in de boot, op naar Bad Place en Another Place. Bad place ging goed en we hielden ons zelf staande (het was wederom geweldig!) another place was iets anders. We gingen dwars op een golf af, waarvan ik eigenlijk al een gevoel had van we gaan flippen! En ja hoor daar gingen we. Dit keer bleef ik wel aan de boot hangen. We hadden zo’n adrenaline kick gekregen, maar het was afgelopen. Dus we vroegen nog aan Alex of we niet bij een van de laatste boten nog een keer mochten instappen. Maar helaas… :(. Het mocht niet.
In een woord was deze dag helemaaaaaal FANTASTISCH!! Het was ongelooflijk gaaf en het gaf een echte adrenaline kick. Maar op papier is het vrij moeilijk te verwoorden, vandaar dat ik nu foto’s online aan het zetten ben ;):
http://picasaweb.google.nl/114261462390666790452/JinjaRaften
(de foto’s is weer het gebruikelijke verhaal, het duurt even voor alles erop staat, dus soms even refreshen of later kijken ;))

Ze zijn erg goed gelukt, aangezien de organisatie een zeer goede camera had. Dus geniet ervan ;). Na het raften kregen we een heerlijke BBQ, die na zo’n dag op het water wel erg welkom is! Een lekkere douche en een biertje (natuurlijk Nile Special, iets anders drink je niet aan de Nijl ;)) later, kregen we de video te zien. Dat maakte het nog echter en zeker als je dan jezelf daar zo ziet gaan. Voor de geïnteresseerden, als je bij youtube.com gaat kijken en je toetst daar NRE Nile Rafting in, dan vindt je allerlei filmpjes ;). De uiteindelijke verwondingen zijn een dikke, blauwe hand en veel spierpijn. Dus dat valt 100% mee! ;)

Vanochtend redelijk op tijd opgestaan en na een ontbijtje onze lange rit terug gemaakt. Hij duurde weer eens 6 uur … Maar het is het allemaal waard geweest!! Morgen op naar Dr. Moses voor ons nieuwe rooster, maar vanavond eerst proberen alle spierpijn eruit te slapen.

Tot snel weer!

Veel liefs!